نقدی بر پوستر جشنواره فیلم فجر
یک گرافیست درباره پوستر سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر گفت: مخاطبان چشم و گوش بسته نیستند که کار ندیده باشند، آن‌ها سره را از ناسره باز می‌شناسند؛ ضعف‌ها دیده می‌شوند، بویژه ضعف‌های آثاری که برای جشنواره‌های هنری آفریده می‌شوند.
فرزاد ادیبی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به ویژگی‌های پوستر سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر که تصویری از زنده‌یاد علی حاتمی را نشان می‌دهد، اظهار کرد: پوستر، اجزای نسبتا خوبی دارد، مثلا تصویرسازی زنده‌یاد علی حاتمی گویاست، اما ترکیب آن و حال و هوا و زبان آن کهنه است و بیننده‌ی حرفه‌ای را یاد کارهای دهه ۶۰ می‌اندازد.
او گفت: خوشنویسی منقبض آن برای عنوان تلاش می‌کند به فرمی نزدیک شود، اما موفق نیست. سایه حاشیه آرک‌دار آن دقیقا بیان اثر را با لحنی دمُده و اولد فشن به مخاطب می‌رساند، اما نکته اصلی پوستر اینجاست که چرا یک چهره؟ مگر بزرگداشت کسی است که تصویرش پلان نخست پوستر را تشکیل می‌دهد؟
این هنرمند همچنین بیان کرد: این اثر اصلا رسانه و رساننده مفهوم یک جشنواره نیست. پرنده‌ای که از نوع زیر لاکی و گل‌ومرغ است روی شانه حاتمی چه می‌کند؟ چرا ریش مرحوم حاتمی در کنار منقار پرنده به هم ریخته و این تصور پیش می‌آید که پرنده در حال دانه چیدن از محاسن این تصویر است! آن دومربع نارنجی در چپ و راست بالای پوستر چه می‌گویند؟!
ادیبی ادامه داد: در کل، پوستر به‌لحاظ ساختاری، تلفیق موفقی ندارد، ترکیب‌بندی معمولی و لی‌آوت ابتدایی آن در شأن یک جشنواره نیست. به‌لحاظ محتوایی نیز استفاده بسیار کلیشه‌ای و تکراری از کلاکت، کار را تنزل داده و نکته قابل توجهی از نظر نشانه‌شناسی در آن به چشم نمی‌آید.
این گرافیست در پاسخ به این‌که چرا پوسترهای طراحی‌شده برای جشنواره‌های هنری، مردم و مخاطبان را راضی نمی‌کنند، گفت: چون این مخاطبان سره را از ناسره باز می‌شناسند. گرچه مردم منتقد هنری نیستند، اما کار خوب را دیده‌اند. پوسترهای خوب و اصیلی را هنوز از جشنواره‌های پیش از انقلاب به یاد دارند و حتی برخی از پوسترهای پس از انقلاب نیز از عیار هنری قابل توجهی برخوردار بوده‌اند.
او افزود: این مخاطبان، چشم و گوش بسته نیستند که کار ندیده باشند. این روزها هر کسی با یک گوشی کوچک تلفن، پنجره‌ای روبه همه دنیا دارد، کارهای خارجی خوب را هم می‌بیند. اگر ناعدالتی‌هایی همچون اختلاس و رشوه نمودی عینی ندارند، آثار هنری اما به چشم می‌آیند. ضعف‌ها دیده می‌شوند، بویژه ضعف‌های آثاری که برای جشنواره‌های هنری آفریده می‌شوند.
