اگر می خواهید روایت زوال خاندان‌های قاجار را بدانید کتاب «آه با شین» مزینانی را بخوانید

«تا به آزمایشگاه قدم می‌گذاری بوی عجیبی به دماغت می‌خورد؛ طعم غُده و غم، و دختری با چشم‌های جعلی از پشت لنزهای آبی نگاهت می‌کند. جوری آدامس می‌جود که انگار دارد به زندگی دهن‌کجی می‌کند.

مثل میشی گریخته از قصاب، می‌ایستی جلوی میز و سلام می‌کنی. جوابی نمی‌شنوی. شکافی بنفش در صورت دختر دهان باز می‌کند و صدایی از پشت یک ردیف دندان سیم‌کشی شده به گوشت می‌رسد.

ـ بفرمائید!

کاغذ را به طرفش می‌گیری. بی‌حوصله نگاهی می‌اندازد و می‌گوید: “باید صبر کنی. آزمایش هنوز آماده نیست.” و با ناخن سیاه و ستاره‌دارش به ته سالن اشاره می‌کند.

ـ بشین تا صدات بزنم.»

«خانم‌ خانم‌ها آمده بود سر حوض اندرونی تا وضو بگیرد. با یک وسواسی این کار را انجام می‌داد که گویی با آب عشق بازی می‌کرد. اول از همه، مثل گربه‌ای که بخواهد ماهی بگیرد، به آب پنجه می‌کشید و خس و خاشاک را کنار می‌زد. بعد مشتی آب برمی‌داشت و با دقت بسیار از کونه آرنجش می‌ریخت پائین، تا تک تک سلول‌های گنه کارش تطهیر شوند. مشتی آب هم به صورتش می‌پاشید و منتظر می‌ماند تا خیس بخورد؛ صورتی چروکیده، مثل کتاب جلد چرمی خاطرات شازده بزرگ، که مدت‌ها بود شازده نگاهی به آن نینداخته بود…

خانم خانم‌ها پایش را از کفش بیرون آورد تا مسح بکشد که یک هو چشمش افتاد به الیجه، که با همان حالت طلب کارانه همیشگی، کنار پاشویه حوض ایستاده بود و به او نگاه می‌کرد. خانم‌ خانم‌ها خودش را نباخت و با احتیاط عقب رفت. می‌دانست که اگر ترشح دست نمازش روی گربه بپاشد، پشت دستش زگیل در می‌آورد.

برو کنار… جانور نحس و نجس!»