«مختارنامه» به زندگی‌ام برکت داد/از دیدن فیلم های میلیاردی تعجب می کنم که این چه فیلمی است!
بازیگر کشورمان گفت: افتخار می‌کنم در آثار مذهبی بازی کردم، با وجودی که ما خانم ها کمترین دستمزد را در «مختارنامه» گرفتیم اما انقدر برکتش در زندگی‌ام زیاد بود که این چیزها اصلا مهم نبود چون من کار را به نیت شخص دیگری انجام دادم.
به گزارش هفت راه، فریبا کوثری در برنامه چهارشنبه شب «چهل چراغ» در پاسخ به پرسش محمدرضا شهیدی فرد مبنی بر تفاوت بازی در آثار تاریخی نسبت به آثار شهری، گفت: «کاراکترهای آثار شهری یا آپارتمانی را می توان در زندگی روزمره دید اما نقش های تاریخی این گونه نیستند؛ یک آدم مشخص با یک تاریخ مشخص و یک زندگی مشخص هستند. من احساس می کنم یک ادای دِین نسبت به شخصیت های تاریخی دارم و باید به نحو احسن انجام شود یعنی باید راجع به شخصیت ها جست و جو کرد تا ابعاد آن شخصیت پیدا شود. اما در نقش های شهری نمونه های پیرامونی زیادی وجود دارد و راحت تر است.»
فریبا کوثری با اعتقاد به این که بازی در نقش های مثبت دشوارتر است، از علاقه اش برای نقش آفرینی در آثار تاریخی دینی گفت: «بازی در نقش های تاریخی برایم افتخاری است و خیلی خوشحالم که به نوعی به این کارها سنجاق شدم. سریال «مختارنامه» هر سال در حال پخش است و هر سال تعداد افرادی که این سریال را می بینند، بیشتر می شود و این برایم خیلی لذت بخش است.»
در ادامه برنامه «چهل چراغ»، فریبا کوثری به تجربه سینمایی اش اشاره کرد و گفت: «من فیلمی به نام «دلشکسته» دارم که در سینما دیده نشد. متاسفانه مردم در سینما ارتباط کمتری با آثار مذهبی پیدا می کنند اما در شبکه نمایش خانگی خیلی ها می گویند بارها فیلم را «دلشکسته» دیده اند و جزو پُرمخاطب ترین ها بود. اما چرا دیگر فیلم های مذهبی در سینما نمی سازیم؟»
بازیگر بااخلاق کشورمان با گلایه از تولید و عرضه فیلم های سطحی در سینمای ایران، ادامه داد: «خدای ناکرده نمی خواهم به همکارانم بی احترامی کنم چون من هم جزو آن حلقه هستم اما می بینم آمارهایی برای برخی فیلم ها می دهند که مثلا از مرز یک میلیارد گذشت و بعد که فیلم را می بینیم تعجب می کنیم که این چه فیلمی است! چه محتوایی دارد و چه چیزی را می خواهد به من یاد بدهد؟ من و خانواده ام چه برداشتی از این فیلم پُرفروش خواهیم کرد؟ هیچ!»
همچنین در بخشی دیگر از برنامه «چهل چراغ»، فریبا کوثری به گلایه از برخی رسانه ها پرداخت و گفت: «من سال گذشته به جشنواره «الغدیر» در نجف اشرف برای سریال «مختارنامه» دعوت شدم. جشنواره خیلی بزرگی بود و با استقبال خوبی مواجه شده بود. من به عنوان بهترین بازیگر زن در آن جا جایزه گرفتم و آقایان قائمیان و درویش هم جایزه گرفتند. بعد از بازگشت به ایران هیچ رسانه ای نه پوشش خبری دادند و نه تبریکی گفتند. حتی من عضو شورای مرکزی انجمن بازیگران هستم و هر بازیگری در هر جای دنیا جایزه بگیرد، تبریک می فرستیم اما در این مورد کاری نشد. در آن جشنواره کلی عکس گرفتند و پیشنهاد کار شد اما در ایران هیچ خبرنگاری توجهی نکرد. چطور آن ها به خصوص ترین مسائل یک بازیگر کار دارند و یا وقتی یک فیلم درجه پنج در یک جشنواره درجه شش جایزه می گیرد، کلی درباره اش می نویسند اما کاری به ما ندارند! من بازیگر تازه واردی نیستم که ناراحت شوم و 30 سال سابقه دارم. من افتخار می کنم در آثار مذهبی بازی کردم، با وجودی که ما خانم ها کمترین دستمزد را در «مختارنامه» گرفتیم اما انقدر برکتش در زندگی ام زیاد بود که این چیزها اصلا مهم نبود چون من کار را به نیت شخص دیگری انجام دادم.»
بازیگر با سابقه سینما و تلویزیون کشورمان با اشاره به گستره ارادتمندان امام حسین(ع)، گفت: «همه پیامبران و امامان برای گسترش دین آمدند و مورد توجه هستند اما چرا یک نفر با این ابعاد ماندگار می شود؟ چرا امام حسین(ع) با 72 نفر این همه اثرگذار است؟ هر وقت آدم به فلسفه وجودی عاشورا فکر می کند، باز به انتهایش نمی رسد و همیشه یک دریافت تازه داریم.» فریبا کوثری در ادامه به نقد برخی از رفتارهای نادرست در ایام عزاداری سید و سالار شهیدان پرداخت و گفت: «دهه محرم معمولا خانه هستم و زیاد بیرون نمی روم. برای این که این فضاهای جدید شهرهای بزرگ را برای مراسم عزاداری نمی فهمم. خلاصه بگویم که وقتی چیزهایی را می بینم به خودم می گویم یعنی چی؟ من یادم می آید زمانی که بچه بودیم در ایام محرم در همان عالم خودمان فکر می کردیم که مثلا بخندیم گناه گرده ایم. به نظرم باید حرمت این ایام را حفظ کرد.»
فریبا کوثری ضمن اشاره به حمل پرچم امیرالمومنین(ع) در جشنواره بغداد، دلیل ارادت بسیارش را به سالار شهیدان کربلا عنوان کرد: «من چند سال ایران زندگی نمی کردم و 7،8 سال ایران نبودم. بعد که برگشتم یک مشکلی برایم پیش آمد. به هر حال زندگی دارای فراز و فرودهایی است. برای من هم در آن دوران هیچ چیزی نبود و اول یا دوم محرم بود که دلم کاملا شکست یعنی احساس کرده بودم که هر لحظه امکان دارد همه چیز تمام شود. به کسی که توسل کردم آقا امام حسین بود. به آن کعبه ای که رفتم، 3 روز نشد که همه چیز حل شد و هنوز و تا این لحظه ای که در برنامه هستم هم برایم آمد داشته است.»
