اگر بودجه دولتی گرفتم برای پروژه‌ای ملی بود/در برخی از جشنواره ها نه به فیلم بلکه به تفکری که در پشت ساخت این فیلم و یا سازنده آن بوده جایزه داده اند

مجید مجیدی با بیان اینکه فیلمسازی مستقل است؛ گفت: اگر به پروژه سینمایی «محمد رسول الله» بودجه ملی اختصاص یافته به این دلیل بوده که فیلمی با ابعاد ملی و حتی جهانی بوده است.

به گزارش هفت راه، مجید مجیدی کارگردان، فیلمنامه‌نویس سینمای ایران که به منظور شرکت در ششمین کنفرانس بین المللی رسانه های کودکان شبکه تلویزیون رسمی ترکیه (TRT) به آنکار سفر کرده است، در گفتگو با خبرگزاری آناتولی نکاتی را درباره فیلم «محمد رسول الله» و حضور نسل جدید فیلمسازان در ایران صحبت کرد.

گفتگویی که آناتولی منتشر کرده بدین شرح است:

*هدف و انگیزه از ساخت فیلم «محمد رسول الله (ص)» چه بود و آیا این فیلم توانست به اهداف خود برسد؟ ضمن اینکه انتقاداتی از اهل سنت متوجه این فیلم بود. ارزیابی شما از این انتقادات چیست؟

-متاسفانه تصویری که از اسلام در سال های اخیر در جهان و به ویژه دنیای غرب به وجود آمده یک تصویر خشن و همراه با تروریسم و درگیری بوده و ظهور گروه های تندرو همچون داعش و طالبان نیز این موضوع را تشدید کرده است. این موارد، سبب تشدید اسلام هراسی در جهان غرب شد و این وضعیت مرا بر آن داشت تا در قالب چنین فیلمی، وجوه معرفتی دین اسلام را به همگان معرفی کنم.

به نظر من دین اسلام دین محبت، صلح، دوستی، برابری و یگرنگی است و نزد اسلام همه ادیان و نژادها محترم هستند ولی متاسفانه تصویری که امروزه از اسلام در جهان وجود دارد، کاملا دروغین است. گروه‌های تندرو، دین اسلام را به سرقت برده اند آنهم در شرایطی که اسلام هیچ نسبتی با خشونت ندارد.

با ساخت فیلم محمد رسول الله (ص) سعی شد تا دید و پنجره تازه ای از اسلام به دنیای غرب باز شود. البته این فیلم قطره ای کوچک از آن اقیانوس بیکران رحمه للعالمین پیامبر اسلام است. متاسفانه برای معرفی پیامبر اکرم و دین اسلام از سوی جهان اسلام کوتاهی شده است. جالب آن است که بدانید که در دین مسیحیت صدها فیلم در مورد حضرت عیسی٬ حضرت موسی و دیگران پیامبران ساخته شده است اما در مورد تاریخ اسلام و شخصیت حضرت محمد (ص) اولین فیلم، ۴۲ سال پیش توسط مصطفی عقاد ساخته شده و آن هم بیشتر معطوف به بررسی جنگ های دوران صدر اسلام بوده و چندان به بیان حقیقت دین اسلام که همان صلح و محبت است نپرداخته است. این دومین فیلمی است که در مورد حضرت محمد (ص) ساخته شده است که هدف آن معرفی جایگاه محبت و رحمت در نزد پیامبر اسلام و دین اسلام است.

وقتی این فیلم ساخته شد، گروه های تندرو و رادیکال بدون اینکه این فیلم را مشاهده کنند با آن به مخالفت برخاستند و تماشای آن را حرام اعلام کردند. من بارها نامه نوشتم و از این افراد درخواست کردم که اول فیلم را ببیند و بعد مخالفت کنند اما آنها چنین نکردند.

به رغم همه مخالفت ها، این فیلم در محافل فرهنگی متعدد و همچنین در بسیاری از کشورهای جهان چون روسیه، عراق و ترکیه به اکران عمومی گذاشته شده و حتی از تلویزیون ها پخش شده است. من امیدوارم که روز به روز شرایط برای تولید و ساخت چنین فیلم هایی بیشتر بشود.

*در زمینه همکاری با سینماگران ترکیه چه پیشنهادهایی دارید؟

-من با بسیاری از سینماگران ترکیه چون سمیح کاپلان‌اوغلو دوست هستم و ارتباط دارم و با بسیاری از فیلمسازان جوان و نیز آکادمیسین های ترکیه در رابطه هستم. با هدف همکاری مشترک با ترکیه نیز از مدت ها پیش در این فکر بودم و شاید بزودی پروژه هایی را در ترکیه داشته باشم و بخواهم با سینماگران ترک کار کنم و بدین ترتیب بتوانیم آن نگاه فرهنگی مشترک میان ترکیه و ایران را به منصه ظهور برسانیم.

*سینمای ایران دوگانگی سینماگر و نظام را چگونه ارزیابی می کنید؟

-بطور کلی باید بگویم که سینمای ایران توانمندی های زیادی داشته و دارد. جهان خارج روزی ایران را از طریق صادرات نفت٬ پسته و فرش می شناخت اما بعد از انقلاب تحولی در حوزه سینما رخ داد و هنر و سینما در ایران بعد از انقلاب رشد فزاینده ای یافت. استعدادها به این ترتیب شکوفا شد و اتفاقات خوبی افتاد.

در این مسیر قطعا آفت هایی نیز وجود دارد و بعضا سینماگران ما بخصوص جوانان را به دام جشنواره ها می افکند. البته نفس شرکت در جشنواره چیز خوبی است، اما اگر قرار باشد جشنواره نگاه شما را تغییر دهد این دیگر چیز خطرناکی است و می تواند ما را از هویت مان دور کند. متاسفانه در سال های اخیر شاهد این موارد بودیم.

در برخی از جشنواره ها نه به فیلم بلکه به تفکری که در پشت ساخت این فیلم و یا سازنده آن بوده جایزه داده اند، البته فیلم هایی بوده اند که به حق باید جایزه می گرفتند. گرچه برخی از فیلم ها فقط به دلایل نگاه سیاسی ای که داشتند جایزه گرفته اند.

بی تردید سینمای ایران جایگاه بسیار خوبی دارد. من فقط نگران نسل جدید سینمای ایران هستم که در مسیر خوبی حرکت نکند و مردم و سینمای مردمی را فراموش کند و فقط چشم داشته باشد به آن سوی مرزها که این خطری است برای همه سینماگران در جهان.

من فیلمی ساخته ام که برای پیامبر اسلام است و اگر از امکاناتی هم استفاده کرده ام طبعا در راستای آن تفکر و گرایش بوده است اما بسیاری آمدند و به آن از زوایه مادی نگاه کردند و گفتند که مجیدی، میلیاردها پول برای این پروژه صرف کرده است*مستقل کار کردن در سینمای ایران چه مزایا و مشکلاتی دارد؟

-همیشه داشتن استقلال عمل و رای در هر کاری، هم شیرین هست و هم سخت. متاسفانه در هر کشوری گروه ها و نگاه های سیاسی سعی می کنند تا شما را به سمتی برانند. آنها بعضا ما را نیز متهم به حکومتی بودن می کنند حتی اگر مستقل باشید. من فکر می کنم در ایران یک نگاه سیاسی وجود دارد که سعی بر سایه افکندن بر آثار شما می کند که این نگاه سیاسی با تفکر و ایدئولوژی فیلمساز جمع می شود.

این آثار هنرمند است که باید مورد داوری قرار بگیرد. ضمن اینکه فراموش نکنیم استقلال بهایی دارد که باید آن را بپذیریم. به عنوان مثال من برای ساخت فیلم پیامبر اسلام وارد پروژه ای شدم بودم که قطعا باید از بودجه ملی استفاده می کرد، چراکه بخش خصوصی به خاطر بالابودن بودجه آن، قادر به فعالیت در این زمینه نبود. به هرحال من فیلمی ساخته ام که برای پیامبر اسلام است و اگر از امکاناتی هم استفاده کرده ام طبعا در راستای آن تفکر و گرایش بوده است اما بسیاری آمدند و به آن از زوایه مادی نگاه کردند و گفتند که مجیدی، میلیاردها پول برای این پروژه صرف کرده است. به هرحال این فیلم، پروژه ای ملی بود و برای جهان اسلام دستاوردهای متعددی داشت که هر کدام از آنها می تواند سرمایه ای ملی برای کشور محسوب شود. به همین دلیل یک فیلمساز باید با نگاهی توام با استقلال کارهایش را به پیش ببرد که این نگرش شرایط سختی را برای شما ایجاد می کند. البته باید مقاومت کرد.

خداوند تا حالا به من لطف کرده تا آنچه را که دلم خواسته است بسازم. الآن که ۵۸ سال از عمر من گذشته است، وقتی برمی‌گردم و به آثارم نگاه می کنم به صراحت می گویم که از هیچ کدام از آثاری که ساخته ام پشیمان نیستم و از ساخت همه آنها خوشحالم و پای تک تک آنها ایستاده ام. خودم به عنوان یک فیلمساز تلاش کرده ام آثاری بسازم که به آن باور داشته باشم. به تمام آثارم افتخار و تاکید می کنم که من کارهایی را کرده ام که خودم به درستی آن باور داشته و دارم.