برگزاری جشنواره فیلم‌های ورزشی در کشوری که تولید فیلم ورزشی ندارد!
هفت راه_ احسان سالمی
حواشی حضور فیلم هندی «سلطان» در یازدهمین جشنواره فیلم‌های ورزشی و انتقاد رسانه‌ها از اعطای چند جایزه این جشنواره از جمله جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن و دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اول مرد به بازیگران این اثر اتفاقی بود که باعث شد این جشنواره در یازدهمین دوره برگزاری آن برای اولین بار مورد توجه برخی از رسانه‌ها قرار بگیرد!
هرچند که مسئولان جشنواره بلافاصله پس از طرح این انتقادات با انتشار بیانیه‌ای فیلم مذکور را اثری دانستند که اساسا تطابق زیادی با فرهنگ ایرانی دارد و حتی آن را اثری عاشقانه از نوع عشق‌های با حجب و حیای شرقی و فاقد جنبه‌های اروتیک معرفی کرد، اما انتقاد اصلی و سوال منتقدان صرفا غیرشرعی بودن یا نبودن این اثر نبود.
اصلی‌ترین سوال از مسئولان این جشنواره که البته مدعی غیردولتی بودن آن هستند، این است که در شرایطی که سینمای ایران در زمینه تولیدات فیلم‌های با موضوعات ورزشی ضعیف و کم‌کار است، چه دلیلی بر برگزاری چنین جشنواره‌ای وجود دارد؟ آیا بهتر نیست همان هزینه‌ای که صرف برگزاری این جشنواره شده است، برای تولید یک یا چند اثر ورزشی درخور توجه در سینمای ایران صرف می‌شد؟
گذشته از آن، اعطای جایزه از سوی هر جشنواره‌ای به یک اثر نشان دهنده تایید آن اثر از سوی برگزارکنندگان و البته تطابق آن با سیاست‌ها و رویکردهای حاکم بر آن فستیوال فرهنگی و هنری است. آیا فیلمی که تطابق چندانی با فرهنگ ایرانی ندارد، می‌تواند گزینه مناسبی برای تایید شدن از سوی چنین جشنواره‌ای باشد و اصلا آیا چنین اثری می‌تواند به عنوان الگوی مناسبی برای فیلمسازان ایرانی جهت ساخت آثاری در حوزه موضوعات ورزشی معرفی شود که شایسته دریافت 3 جایزه اصلی جشنواره (دو مورد بازیگری و یک مورد کارگردانی) باشد؟
