فیلم ساختن بلد نیستید، فیلم نساختن که بلدید!/ فیلمی که خودش هم خودش را مسخره می کند!

نقدهای هفت راه به فیلم های روز سوم جشنواره فیلم فجر در سینمای اهالی رسانه

📌نگاهی به فیلم #ناگهان_درخت

🔺فیلم ساختن بلد نیستید، فیلم نساختن که بلدید!

🖌#محمد_رضا_تاجداری

🔹بسیاری از سلبرتی های سینما، در کارهای مختلف خیریه شرکت می کنند و به بهانه های متفاوت به مردم کشورشان کمک می کنند که این کار آن ها بسیار پسندیده و قابل تقدیر است. همین کارهای خیر را خیلی از افرادی که می توانند و کاری از دستشان بر می آید هم انجام نمی دهند.

🔹اما اهالی سینما یعنی کارگردان ها، تهیه کنندگان و بازیگران خودشان بهتر می دانند که مهمترین کمکشان به مردم، ساخت آثاری ارزشمند و بازی در فیلم های خوب است. این موضوع مورد توقع مردم و مخاطبان است. در حالیکه اگر هنرمندی در کارهای خیر شرکت نکرد، نمی توان به او خرده گرفت.

🔹در فیلم ناگهان درخت هم مخاطب به نام تهیه کننده (پیمان معادی) و نام های بازیگران (پیمان معادی و مهناز افشار) نگاه کرده و به آن ها اعتماد می کند و برای دیدن فیلم به سالن سینما می رود. اما در عمل با فیلمی کند و غیر قابل فهم رو به رو می شود. فیلمی که در تیتراژ پایانی به خانواده کارگردان تقدیم می شود و مخاطب تازه می فهمد که با یک فیلم خانوادگی طرف بوده. فیلمی که احتمالا برای خانواده کارگردان که خاطراتی مشترک با هم دارند، اثر جذابی است. اما برای مخاطب عام…

🔹همچنین آقای معادی به عنوان تهیه کننده ی فیلم در کنفرانس حبری گفته بازگشت سرمایه و فروش فیلم برایش مهم نیست. معلوم است خود تهیه کننده هم می داند که فیلمش به سود دهی که نمی رسد هیچ، خرجش خودش را هم در نمی آورد. سوال اینجاست که چرا آقای معادی خرج چنین فیلمی را داده؟ یا اگر ناگهان درخت سرمایه گذار دیگری دارد، با چه توجیهی آن فرد سرمایه گذاری کرده؟

🔹اصلا قبول میکنیم که بازگشت سرمایه برای تیم تولید ناگهان درخت مهم نیست. اعتماد مردم چه؟ وقت مخاطب چه؟ هزینه ای که آن ها برای فیلم داده اند چه؟ این ها هم مهم نیست؟

🔹مخاطبان بعد از دیدن این فیلم چرا باید برای کارهای عام المنفعه به سلبریتی های این فیلم اطمینان کنند؟ چرا برای خرید لوازم مختلف باید روی تبلیغات آن ها حساب باز کنند؟

🔹فیلم سازی کار بسیار سختی است و قطعا کار هر کسی نیست. اما فیلم نساختن کار ساده ایست. انسان ها همیشه نباید به دنبال انجام کارهای سخت بروند و اعتماد مردم را از بین ببرند!

📌نگاهی به فیلم #قصر_شیرین ساخته #رضا_میرکریمی

🔺همان همیشگی، بدون ریزه کاری های قبلی

🖌#محمد_رضا_تاجداری

🔹سینمای میر کریمی، سینمای خاص و خاص پسندی است. او معمولا به جزییات فیلم هایش خیلی اهمیت می دهد. به نحوی که برای فهم فیلم های میرکریمی، باید مخاطب بتواند خیلی خوب جزییات را به هم ربط بدهد.

🔹همین ویژگی در فیلم های او باعث شده که مخاطبان یا خیلی از اثرش لذت ببرند و یا اینکه اصلا با آن ارتباط برقرار نکنند. آن هایی که جزییات را می فهمند و ارتباط بین آن ها را درک می کنند، شیفته آثار میرکریمی می شوند. اما عموم مخاطبان حوصله ریتم کند و کم افت و خیز فیلم های او را ندارند. برای همین نمی توانند با آثار این کرگردان ارتباط خوبی برقرار کنند.

🔹اما قصر شیرین، آخرین ساخته رضا میر کریمی، دیگر جزییات خاصی ندارد و اصلا فیلم سخت فهمی نیست. چرا که تمام اطلاعات ریز و درشت از طریق دیالوگ ها به مخاطبان ارایه می شود.

🔹در طول فیلم مخاطب قرار است داستان زندگی حامد بهداد، نقش اول فیلم را متوجه شود. برای فهم این قصه، مخاطب لازم نیست خیلی دقت کند و یا سکانس ها را بادقت تماشا کند. فقط کافیست قدری صبر کند تا شخصیت های فرعی داستان زنذگی بهداد را تعریف کنند.

🔹شاید همین اتفاق باعث شود که مخاطبان عام نسبت به فیلم های قبلی میرکریمی، ارتباط بهتری با آن برقرار کنند. چون فیلمش را راحت تر می فهمند. اما بعید است قصر شیرین طرفداران میرکریمی را راضی کند.

📌نگاهی به فیلم #سمفونی_نهم

🔺فیلمی که خودش هم خودش را مسخره می کند!

🖌 #محمد_رضا_تاجداری

🔹مهمترین موضوع درباره سمفونی نهم این است که تا پایان مشخص نمی شود این فیلم جدی است یا طنز؟ انگار تکلیف کارگردان با خودش مشخص نیست. یک جاهایی فیلم بسیار جدی است و می خواهد حرف مهمی بزند. چند دقیقه بعد در یک سکانس جدی، دیالوگ ها به نحوی است که فیلم به سمت طنز بودن می رود.

🔹این قسمت های طنز کاملا طبق خواسته کارگردان است و سمفونی نهم به صورت ناخواسته طنز نشده. اما سوال اینجاست که چرا؟ چرا قسمتی طنز و قسمتی جدی؟

🔹اگر بخواهیم فرض کنیم که فیلم جدی است، باید نحوه نشان دادن دادن ملک و الموت را مورد نقد قرار بدهیم. اما اگر فرض کنیم که فیلم کاملا طنز است، باید بگوییم که سمفونی نهم اصلا خنده دار نیست.

🔹سمفونی نهم هم مانند بسیاری از فیلم های این دوره، جزء آثار ضعیف جشنواره فجر است. فیلمی که نه نظر منتقدان را جلب می کند و نه در اکران عمومی گیشه پر فروشی خواهد داشت.