الکی یعنی مثلا فیلم دیده‌ایم
دکتر سید مهدی ناظمی
«الکی یعنی مثلاً فیلم دیده ایم»، مهمترین جمله ای است که باید بعد از این ویدئوکلیپ با خود مرور کنیم تا شاید بتوانیم تا حدی واقعه ای را که با آن روی پرده روبرو شده ایم، هضم کنیم. روح الله حجازی در ادامه روند رو به سقوطی که داشته است، فاجعه بارترین فیلم جشنواره امسال و رقت بارترین اثر زندگی خودش را خلق کرده است. این اثر در کنار اثر دیگری که در یادداشتهای آینده ذکر خواهد شد، می تواند اشاره ای باشد برای متولیان امر که سرنوشت فیلمسازی و «فیلمساز»سازی رانتی را با چشم خود ببینند.
الکی یعنی مثلاً یک فیلم روشنفکری باشد، با ادای بستن قاب دوربین با انگشتان و آموزش آن به کودک(الکی یعنی مثلاً نماد نسل آینده) سوختن یک نسل را الکی مثلاً به دوربین می آوریم و آن را به آیندگان انتقال می دهیم. آن زمانی که زمان گفتن این حرفها بود و می گفتندش، بلوف بود، الان نمی دانم دیگر چیست.
الکی یعنی مثلاً دغدغه اجتماعی داریم، فحشا و روسپیگری را توجیه می کنیم و مطابق معمول سینمای ایران، مردان را مشتی حیوان تصور می کنیم که به دو گروه هرزه و زیاده خواه و اخته و بی عرضه(قهرمان داستان) تقسیم می شوند. دوربین خواسته ناخواسته از پی.او.وی روسپی (که یک نمه هم فیلسوف است) با مرد صحبت می کند. شاید نفهمیده چه گفته با این کار.
الکی یعنی مثلاً تکنیک بلدیم، اسمبل بی سر و تهی درست می کنیم از ارجاع به فیلمهای داخلی و خارجی که نه معنایی در جزء دارند و نه در کلیت فیلم.
اگر یک فیلمسازی روشنفکر، معترض، سیاسی و… ده سال پیش چنین چیزی را ساخته بود، ارزش داشت ناسزایی نصیب او شود. اگر احیاناً موفق به ساخت فیلمی هم شده بود، مثل هر فیلم دیگری، ارزش نقد می داشت. ویدئوکلیپ حجازی، از فیلم بودن که اثری در آن نیست، شرف و حیا و زیبایی و عقل و احترام به مخاطب را هم به نمی دانم چه، فروخته است. اگر سینمای سیاه اینها را نداشته باشد، حداقل تشفی خاطر در فردی ایجاد می کند. این را هم ندارد. حجازی الکی یعنی مثلاً کاری کرده است، حرفی گفته است، حسی داشته است ولی همه اینها با هم به «هیچ هم بدهکار است.»
