نوئل کارول از پنج کتاب مهم حوزه فلسفه هنر می‌گوید
نوئل کارول استاد فلسفه است و در زمینه فلسفه هنر در مرکز فارغ التحصیلان دانشگاه نیویورک سیتی فعالیت می‌کند. وی مولف کتاب «مقدمه‌ای معاصر بر فلسفه هنر» را نوشته که از سوی انتشارات راتلج منتشر شده است.
کارول در متن پیش رو پنج کتاب مهم در زمینه فلسفه هنر را معرفی می‌کند:
بوطیقا، اثر ارسطو: اغلب تصور می‌شود که این کتاب پاسخی به حمله افلاطون به شعر است. افلاطون ادعا می‌کند که شاعران فاقد دانش هستند و شعر احساسات را تحریک می‌کند. ارسطو، شاگرد افلاطون، علیه مرشدش استدلال می‌کند که شاعران دارای دانش هستند – به‌ویژه دانشی درباره رفتار انسان‌ها – و تراژدی احساسات را به‌جای برانگیختن ذهن آنها اصلاح می‌کند. این کتاب همچنین یک رساله بینش‌گر درباره روایت است، رساله‌ای که هنوز بر نویسندگان کتاب‌های راهنمای فیلمنامه‌نویسی امروز تأثیر می‌گذارد.
هنر، اثر کلایو بل: این کتاب در معرفی دنیای انگلیسی‌زبان به هنر مدرن بسیار مؤثر بود. این اثر به خوانندگان آموخت که چگونه از نئو‌امپرسیونیسم قدردانی کنند و همچنین کمکی اساسی به فلسفه انگلیسی-آمریکایی بود. با تلاش برای پاسخ به این سؤال که «هنر چیست؟»، بل دستور کار فیلسوفان بعدی را تنظیم کرد که به دنبال ارائه تعریفی از هنر بودند. پاسخ خود بل این است که چیزی هنر است اگر و تنها اگر دارای شکل مهمی باشد که خود عامل عواطف زیبایی‌شناختی باشد. تاکید بل بر فرم، او را به عنوان یکی از برجسته ترین فرمالیست‌های فلسفی شهرت بخشید.
زیبایی‌شناسی، مسائلی در فلسفه نقد، اثر مونرو سی بیردزلی: این اثر ابتدا در سال 1958 به عنوان یک کتاب درسی منتشر شد، طی سال‌های آینده به عنوان منبعی از نظریه زیبایی‌شناسی هنر شناخته شد. این کتاب نشان می‌دهد چیزی هنر است فقط در صورتی که با این نیت ساخته شده باشد که از تجربه زیبایی‌شناختی معینی برخوردار شود. بیردزلی به دلیل تأکیدش بر تجربه زیبایی‌شناختی، از مفهوم خودمختاری هنر دفاع کرد، یعنی این ایده که هنر اساساً مستقل از سایر اعمال اجتماعی است. با استفاده از این لنز، بیردزلی طیف قابل توجهی از موضوعات از جمله ادبیات، داستان، نمایش تصویری، نقد و تفسیر را بررسی می‌کند.
زبان‌های هنر، اثر نلسون گودمن: نلسون گودمن، به دلیل شهرتش به عنوان متافیزیکدان و معرفت‌شناس، هنگامی که توجه خود را به فلسفه هنر معطوف کرد، اعتبار بی‌سابقه‌ای به زیبایی شناسی بخشید. گودمن در کتاب خود هنر را به عنوان یک سیستم نمادی که ساختارهای اصلی آن شامل بازنمایی، مثال زدن و بیان است، می‌داند. گودمن با توجه به تأکیدش بر نمادگرایی، پروژه‌های هنری مانند تصویرسازی را متعارف می‌دانست و معتقد بود که اعتقاد ما به واقع‌گرایی بازنمایی‌های تصویری صرفاً مربوط به عادت ما به سبک‌های مختلف است. «زبان‌های هنر» کتابی است که به دلیل سبک ادبی جسورانه و جذابش قابل توجه است.
پس از پایان هنر، هنر معاصر و پژمردگی تاریخ: این کتاب ترکیبی شگفت‌انگیز از فلسفه هنر، فلسفه تاریخ هنر و نقد هنر است. آرتور دانتو فقید نه تنها یک فیلسوف برجسته بود، بلکه یک منتقد هنری برنده جوایز نیز بود. در این کتاب، دانتو افول و سقوط مدرنیسم (که او آن را «پایان هنر» توصیف می‌کند) و ظهور لحظه هنری کنونی ما را دنبال می‌کند که می‌توان آن را به‌عنوان دوران کثرت‌گرایی پسا تاریخی توصیف کرد. دانتو، به پیروی از هگل، تعریفی جزئی از اثر هنری را به‌عنوان معنایی تجسم یافته پیشنهاد می‌کند – از این طریق به چالش کشیدن پرسش چیستی هنر– همانطور که توسط کلایو بل مطرح شد.
منبع: کتابخانه مجلس
