ماجرای شهدای غواص از داستان‌های مظلوم دفاع مقدس است
«پرواز ۱۷۵» مسئولیت‌ها را به مدیران گوشزد می‌کند
محمدحسین حقیقت با اشاره به اینکه داستان شهدای غواص در دوران دفاع مقدس یکی از داستان‌های کمتر روایت شده و مظلوم آن دوران است، خاطرنشان کرد: داستان شهدای غواص از منظر دراماتیک، داستانی بسیار جذاب و تکان‌دهنده است.
حقیقت خاطرنشان کرد: نمی‌توان فیلم را به اتفاق یا عملیات مشخصی مربوط دانست و از این منظر نباید این اثر سینمایی را بر اساس واقعیت صرف دانست اما از مجموع اتفاقات جنگ و دفاع مقدس برداشتی صورت گرفته است و فیلمنامه در صحبت کردن با عزیزانی که در جنگ حضور داشتند نوشته شده، دغدغه‌ها شنیده شده و سعی کردیم در حد توان دغدغه‌های موجود را در فیلم مطرح کنیم. اگر حلقه‌های مختلف داستان را در این فیلم دنبال کنیم به آنچه که هدف فیلم است و آنچه که اصل داستان بر آن متکی است، می‌رسیم.
وی درباره ساخت فیلمی با موضوع جنگ و دفاع مقدس در سینمای امروز گفت: هر بخش از موضوعات دفاع مقدس به خودی خود داستان‌های جذابی دارند و ما هنوز هم تا امروز با تبعات و برکات آن وقایع مواجه هستیم اما برای من به شخصه داستان شهدای غواص یکی از داستان‌های مظلوم و کمتر روایت شده دفاع مقدس است که به آن کمتر پرداخته‌ایم. در این واقعه عزیزانی که شهید می‌شوند در نوع شهادتشان بسیار مظلوم هستند و از منظر دراماتیک برای مخاطب نیز این قصه بسیار جذاب و تکان‌دهنده است و به همین دلایل در فیلم «پرواز ۱۷۵» به این ماجرا پرداخته‌ایم.
این کارگردان در توضیح جمله‌ای درباره تفاوت مسئول و مدیر که در فیلم مطرح می‌شود، گفت: در بخشی از فیلم این جمله گفته می‌شود که “این مملکت مدیر زیاد داره، مسئول می‌خواد”؛ فیلم «پرواز ۱۷۵» یک قصه امروزی دارد ولی قصه انسان‌هایی را روایت می‌کند که در دوران جنگ حضور داشتند و طبیعتاً آدم‌های آن دوران و به طور کل کشور ما در آن دوران با این مقوله روبرو نبودند که بخواهیم مسئولیت و وظایفشان را به آن‌ها گوشزد کنیم و چنین جملاتی در آن دوران شاید چندان معنا نداشتند چراکه همه به نوعی جان بر کف بوده و از خودگذشتگی نشانی پر رنگ در جامعه داشته و بسیاری از موضوعات که امروز درباره برخی مدیران ما مطرح می‌شود، آن زمان وجود نداشته و افراد در سمت‌های مختلف معمولاً آرمانگرا بودند و آرمانشان برایشان بسیار پر اهمیت بود و به جای منافع شخصی به پیشرفت کشور توجه داشتند. چنین جمله‌ای کاملاً یک جمله امروزی است و به وضعیت امروز کشورمان مربوط است و این جمله در یکی از داستان‌های فیلم مطرح می‌شود؛ آن هم به این هدف که اگر ما جایی مسیر را گم کردیم و دچار اشتباهاتی شدیم باید بدانیم که کجا ایستادیم و عزیزانی که جان خود را فدای کشور کردند را به یاد بیاوریم و بدانیم اگر امروز به سِمَت و جایگاهی در این کشور رسیده‌ایم، آن را مدیون چه کسانی هستیم. به نظر من این مسائل باید برای هر مدیر یادآوری شود و مدیریت نباید در کشور ما صرفاً به عنوان یک حرفه پشت میز نشینی تعریف شود. این جمله در فیلم به این نکته اشاره دارد که ما در هر جایگاهی علاوه بر اینکه شاید یک مدیر هستیم باید مسئول هم باشیم و مسئولیت جایگاهی که داریم را بپذیریم و متناسب با مسئولیتی که برعهده داریم حرکت کنیم.
حقیقت با اشاره به اینکه در سال‌های اخیر چند اثر سینمایی به شهدای غواص پرداخته‌اند، گفت: درباره شهدای غواص چند اثر در این سال‌ها ساخته شده و به طور کل در ژانر دفاع مقدس آثار بسیاری ساخته شده است که اکثر این آثار هم فیلم‌های ارزشمندی هستند به شخصه از عوامل تولید این آثار که دغدغه مطرح کردن و روایت این دوران را داشتند تشکر می‌کنم اما «پرواز ۱۷۵» با همه این آثار متفاوت است چراکه ما در واقع قالبی متفاوت برای پرداختن به این موضوع را انتخاب کردیم.
وی در پایان تصریح کرد: به نظر من اگر ما می‌خواهیم اثری تأثیرگذار خلق کنیم در هر زمینه‌ای باید به زبان روز حرف بزنیم و به دنبال قالب‌های جدید باشیم. من بر این عقیده‌ام که باید الگوهای روایی خودمان را تغییر دهیم و در هر موضوعی، حتی موضوعات اجتماعی اگر به سراغ الگوهای قدیمی برویم نمی‌توانیم مخاطب چندانی داشته باشیم. من سعی کردم موضوعی که در «پرواز ۱۷۵» مطرح می‌شود را در قالبی جدید روایت کنم و به عقیده خودم آنچه که این فیلم را با دیگر آثاری که به موضوع شهدا، دفاع مقدس و به خصوص شهدای غواص پرداخته متمایز می‌کند شکل روایی متفاوت این اثر است.
منبع: ایلنا
