لباس سرخی که نماد انتقام شد
به مناسبت سالروز شهادت «علی اصغر وصالی»؛
امروز ۲۸ آبان مصادف با سالروز شهادت علی اصغر وصالی تهرانی‌فرد است. وی در سال ۱۳۲۹ در منطقه دولاب تهران چشم به جهان گشود. در سال‌های جوانی با سازمان مجاهدین خلق (که بعد از انقلاب به سازمان منافقین شناخته می‌شود) ارتباط برقرار کرد و از ایران خارج شد و دوره‌های چریکی را در میان مبارزان فلسطینی طی کرد. سپس به ایران آمد و زندگی مخفی خود را در ارتباط با این سازمان آغاز کرد اما سرانجام توسط عوامل رژیم پهلوی بازداشت شد و ابتدا به اعدام و بعد با یک درجه تخفیف به حبس ابد محکوم شد ولی بعد از مدتی حکم تغییر کرد و به ۱۲ سال حبس تقلیل یافت.
وصالی در زندان به خاطر تحمل شکنجه‌های ساواک به اصغر پُررو معروف شده بود. این چریک در عین استقامتش در مقابل دشمن، شخصیتی شوخ و مهربان داشت. با پیروزی انقلاب به‌دلیل آشنایی که با زندان داشت، انتظامات زندان قصر را تشکیل داد و با گروهی به‌دنبال نیروهای ساواک رفت.
اوایل انقلاب، سپاه پاسداران با ۹ گردان تشکیل شد و وصالی در تاسیس اطلاعات این نهاد نقش مهمی ایفا کرد و در اطلاعات خارجی سپاه نیز حضور داشت اما یک چریک انقلابی، ساختار را برنمی‌تابد و او نیز به صحنه عملی انقلاب رفت تا اسلحه از دستش نیافتد. در تیر ۵۸ با انتشار خبر شورش نیروهای کُرد و سربریدن چند پاسدار، وصالی با دستور عباس آقازمانی فرمانده عملیات سپاه، معروف به ابوشریف راهی مریوان شد.
دستمال سرخ ها
وصالی گروهی به نام دستمال‌سرخ‌ها را ایجاد کرد که علت انتخاب این اسم، بستن دستمال سرخ به دور گردنشان بود و نماد شهادت، برای شناسایی در هنگام جنگ و وسیله‌ای برای بستن زخم و مجروحیت احتمالی بود که به جای باند استفاده کنند. روایت می‌شود با شهادت یکی از اعضای جوان گروه که هنگام شهادت لباسی سرخ بر تن داشت، هم‌رزمانش به‌عنوان یادبود او، تکه‌هایی از لباس او را بر گردن بستند و عهد کردند که تا گرفتن انتقامش، آن را از خود جدا نکنند.
وصالی عضو سپاه پاسداران بود و هنگامی که گروه دستمال سرخ ها را تشکیل داد، افراد بسیاری برای پیوستن به این گروه به سپاه مراجعه کردند. فرمانده سپاه به او گفت این کار باعث جدایی بین اعضا می‌شود. به همین دلیل او قول داد بر گردنش دستمال سرخ نبندد.
این چریک با ۲ تانک و گروه چریکی‌اش راهی کردستان شد و توانست نیروهای تجزیه‌طلب ضد انقلاب را در سنندج، کامیاران، مریوان و پاوه شکست دهد و پس از آن دولت موقت با فرستادن تیم‌هایی در تلاش برای گفت‌وگو و مذاکره بود. وصالی به ژاندارمری نیز مشکوک بود و می‌گفت آنها اطلاعات نظامی را به ضد انقلاب دادند و ارتش در این زمینه با آنها همکاری کرده است.
از طرفی دولت موقت دستور داده بود سپاه تمام مناطق کردستان را تخلیه کند اما وصالی به شهید مصطفی چمران اجازه بازگشت به تهران را نداد و به او گفت، باید زخمی‌ها را با خود ببرد. چمران هم اسلحه به دست گرفت و تا آزادسازی پاوه در کنار وصالی ماند و هلی‌کوپتر حامل زخمی‌ها به دست نیروهای کرد در این نبرد منفجر شد. وصالی به همراه دستمال‌سرخ‌ها عملیات‌های فراوانی در مقابله با ضدانقلاب انجام داد.
او در همان مبارزه در کردستان با مریم کاظم‌زاده خبرنگار روزنامه انقلاب اسلامی، ازدواج کرد. اوج کار وصالی در عملیات پاوه بود که در نهایت غائله پاوه با پیام امام خمینی(ره) به پایان رسید و ضد انقلاب از آن منطقه فرار کرد.
وصالی ظهر ۲۹ آبان سال ۱۳۵۹ هنگام تدارک عملیاتی برای روز عاشورا در تنگه حاجیان از ناحیه سر مورد اصابت گلوله ضدانقلاب قرار گرفت و بر اثر شدت جراحت در چهلمین روز شهادت برادرش اسماعیل وصالی، به شهادت رسید. پیکر وی در قطعه ۲۴ بهشت‌زهرای تهران در کنار برادرش و در میان گروه دستمال‌سرخ‌ها آرام گرفته است.
کتاب او یک دستمال سرخ بود به قلم علیرضا محمدی و با روایتگری عبدالله نوری‌پور درباره شهید وصالی چاپ و منتشر شده است. ابراهیم حاتمی کیا در فیلم سینمایی «چ» دو روز از زندگی شهید چمران و وصالی را در عملیات پاوه به تصویر کشیده است که در این فیلم بابک حمیدیان در نقش وصالی بازی کرده است. مستند دستمال سرخ‌ها به کارگردانی حنظله تاج الدینی نیز درباره شهید وصالی ساخته شده است.
منبع: ایرنا
