یک کارگردان تئاتر: تلاش کنیم تماشاگر را با تئاتر آشتی دهیم

نمایش عاشقانه و موسیقایی «نامه‌های بی‌نام و نشان» به نویسندگی محمود احدی‌نیا، کارگردانی آرش دهقان‌شاد و تهیه‌کنندگی سیدمهدی حسینی از ۲۷ آذر ۱۴۰۳، ساعت ۱۸:۳۰ در سالن ‌ناظرزاده ‌کرمانی تماشاخانه ایران‌شهر روی صحنه رفته است.

امین ‌میری، پیمان بیات، حمید ‌ایزدپناه و دنیا ‌فتحی بازیگرانی هستند که در این اثر نمایشی به ایفای نقش می‌پردازند.

آرش دهقان‌شاد درباره نمایش «نامه‌های بی‌نام و نشان» گفت: این نمایش تلاشی است برای بازتاب احساسات و واقعیت‌های زندگی روزمره. متن این نمایش از آنجایی که به شدت رئالیستی نوشته شده است، تلاش دارد تا مخاطب را در فضایی واقعی و ملموس غوطه‌ور کند. ما در این اثر سعی کرده‌ایم با فضاسازی و روایت‌های غنی، حس و حال واقعی زندگی را به تماشاگران منتقل کنیم. این متن نه تنها داستان‌پرداز است، بلکه به بررسی عواطف و احساسات انسانی نیز می‌پردازد.

وی درباره روند شکل‌گیری و تولید این نمایش توضیح داد: حدود هفت یا هشت ماه پیش، سیدمهدی حسینی پیشنهاد کاری را مطرح کرد که در آن موسیقی به عنوان یک عنصر کلیدی مطرح می‌شد. این پیشنهاد ما را به فکر این انداخت که چگونه می‌توانیم موسیقی را به عنوان یک بخش جدایی‌ناپذیر از داستان به کار ببریم. من از محمود احدی‌نیا خواستم که بر اساس ایده‌هایی که در ذهن داریم، داستانی بنویسد و وی به خوبی این درخواست را پذیرفت و متن اولیه را نوشت. با اضافه شدن امین میری، پیمان بیات، دنیا فتحی و حمید ایزدپناه به گروه، کار ما به شدت غنی‌تر شد. هر یک از این هنرمندان به خاطر استعدادهای خاص خود، شخصیت‌های داستان را به خوبی به تصویر کشیدند. ما در تمرین‌ها با چالش‌های مختلفی مواجه بودیم، زیرا داستان به صورت تکه‌تکه به ما می‌رسید و هر بار یک بخش جدید به کار اضافه می‌شد. این موضوع باعث می‌شد که ما همواره در حال یادگیری و تطبیق با شرایط جدید باشیم.

دهقان‌شاد درباره ویژگی‌های طراحی‌های صحنه و لباس نمایش «نامه‌های بی‌نام و نشان»، یادآور شد: دکور نمایش نه تنها باید زیبایی بصری داشته باشد، بلکه باید به داستان و احساسات شخصیت‌ها نیز کمک کند. ما همچنین با استفاده از نورپردازی مناسب و انتخاب رنگ‌های خاص، سعی کردیم فضایی ایجاد کنیم که تماشاگران به راحتی بتوانند با داستان ارتباط برقرار کنند. در این نمایش سعی کردیم از رنگ‌های روشن و شاد در لباس‌ها استفاده کنیم. این انتخاب به ما کمک می‌کند تا تماشاگران حس کنند که در یک دنیای پویا و زنده قرار دارند. لباس‌ها باید شخصیت‌های داستان را به خوبی نمایان کنند و به احساسی که می‌خواهیم منتقل کنیم، کمک کنند. در این راستا، همکاری با سوین بیگدلی طراح لباس نمایش بسیار موثر بود، زیرا او توانست شخصیت‌ها را به خوبی به تصویر بکشد و به جذابیت بصری کار اضافه کند.

این کارگردان تئاتر با اشاره به نقش موسیقی در این اثر نمایشی، گفت: بسیاری از افراد فکر می‌کنند که کنسرت نمایش فقط یک اجرا است اما برای ما این یک داستان است که با موسیقی هم‌سو شده است. ما نمی‌خواهیم فقط یک اجرای موسیقایی داشته باشیم، بلکه می‌خواهیم داستان را با موسیقی و حرکات بازیگران به هم مرتبط کنیم. در این نمایش، موسیقی به عنوان یک عنصر حیاتی برای پیشبرد داستان عمل می‌کند و نه به عنوان یک اجرا در کنار آن. این ارتباط باعث می‌شود تماشاگران بیشتر با کار ارتباط برقرار کنند و درگیر داستان شوند.

وی با اشاره به تغییر ذائقه تماشاگران تأکید کرد: متأسفانه ذائقه تماشاگران به شدت تغییر کرده است. در گذشته، مردم برای دیدن یک فیلم یا نمایش صف می‌کشیدند، اما حالا ممکن است بسیاری از آثار حتی دیده نشوند. امروز ممکن است آثار درخشان نیز دیده نشوند. بنابراین، ما باید تلاش کنیم تا تماشاگران را به سالن‌های تئاتر بیاوریم و آنها را با هنر آشتی دهیم. این کار نه تنها به نفع خود هنرمندان است، بلکه به نفع فرهنگ کشور نیز خواهد بود.

دهقان شاد در پایان سخنان خود تصریح کرد: امیدوارم روزی برسد که هنرمندان بتوانند بدون نگرانی از مسائل مالی و اقتصادی، فقط به خلق آثار هنری بپردازند. این موضوع به سیاست‌گذاران فرهنگی کشور نیز بازمی‌گردد که باید از هنرمندان حمایت کنند تا بتوانند به راحتی کار و آثارشان را به نسل‌های آینده منتقل کنند. معتقدم که هنرمندان باید فقط به خلق آثار فکر کنند و دغدغه‌های اقتصادی نداشته باشند. اگر این شرایط فراهم شود، فرهنگ و هنر کشور به‌طور حتم رشد خواهد کرد و تماشاگران نیز از دیدن آثار هنری لذت بیشتری خواهند برد.

منبع: مهر