جشنواره‌هایی مانند کن، فقط ابزارهایی هستند برای تحقیر ملتی که در آستانه بلوغ تمدنی است
دکتر مجید شاه حسینی در گفتگو با برنامه جریان:
🔹۱. از انقلاب فرانسه تا امپراتوری استعماری
دکتر شاه‌حسینی مصاحبه را با بررسی ریشه‌های استعمار فرهنگی فرانسه آغاز می‌کند. وی انقلاب فرانسه را انقلابی پر از تناقض می‌خواند؛ انقلابی با شعار “آزادی، برابری، برادری… یا مرگ” که در عمل به سرکوب، خون‌ریزی، استعمار نظامی و فرهنگی ختم شد. او اشاره می‌کند که انقلاب فرانسه، برخلاف ظاهر آزادی‌خواهانه‌اش، خاستگاهی ماسونی داشته و استعمارگری خونینی را به‌ویژه در آفریقا، آسیا و خاورمیانه رقم زد.
🔹۲. نفاق درونی و بیرونی فرانسه
فرانسه را کشوری توصیف می‌کند که در داخل مرزهایش ناسیونالیسم افراطی دارد اما در خارج از مرزها مبلغ سکولاریسم یا مسیحیت میسیونری است. مثلاً در داخل به حذف کلیسا افتخار می‌کنند ولی در مستعمرات، از دین مسیح برای اطاعت‌پذیری مردم استفاده می‌کردند. همین دوگانگی را در حقوق زنان، آزادی بیان و هنر هم مشاهده می‌کند.
🔹۳. پشت‌پرده جشنواره کن و نقش سیاسی آن
دکتر شاه‌حسینی توضیح می‌دهد که جشنواره کن در اصل پاسخی سیاسی به جشنواره ونیز در دوره فاشیسم ایتالیا بوده و از ابتدا هدفی غیرهنری داشته است. او کن را یک ابزار فرهنگی برای تحقیر کشورهایی می‌داند که مقابل استعمار غربی مقاومت می‌کنند. مثال‌هایی از فیلم‌های فیلیپینی، ارمنی و ایرانی می‌زند که چون سیاه‌نمایی از وطنشان ارائه دادند، جایزه گرفته‌اند. شعار کن از نظر او این است: هر کشوری که تصویرش را تیره‌تر نمایش دهد، جایزه می‌گیرد.
🔹۴. دوگانگی در برخورد با هنرمندان
در فرانسه، هنرمندانی که با اشغال‌گران همکاری کرده‌اند، حتی اگر شاعر یا روزنامه‌نگار بوده‌اند، اعدام شده‌اند. اما در مورد سایر کشورها، هنرمندانی که وطن خود را تخریب می‌کنند، با افتخار جایزه می‌گیرند. مثال بارز از خانم مهدیه اسفندیاری پژوهشگر ایرانی است که به‌دلیل دفاع از مردم فلسطین، در فرانسه بازداشت شده و به تمجید از تروریسم متهم شده است.
🔹 ۵. جایزه‌هایی برای تحقیر ملت‌ها
برخی کارگردانان ایرانی مانند محسن مخملباف با ده‌ها جایزه جهانی در کارنامه‌شان، عملاً به تحقیر ملت خود پرداخته‌اند، نه دفاع از آن. این جوایز بیش از آنکه هنری باشند، سیاسی‌اند و نتیجه محتوای انتقادی از نظام جمهوری اسلامی یا فرهنگ ملی هستند.
🔹 سیاست پشت نقاب هنر
او تاکید می‌کند که جشنواره‌هایی مانند کن، فقط ابزارهایی هستند برای تحقیر ملتی که در آستانه بلوغ تمدنی است. سیاست فرهنگی فرانسه، همچنان در ادامه استعمار نرم، ملت‌ها را با «زبان هنر» و «سیاست داوری» تحقیر می‌کند. وی خواستار بیداری افکار عمومی و واکنش به چنین تحقیرهایی است. در پایان از پیام قاطع وزیر خارجه ایران در پاسخ به توییت مقام فرانسوی تقدیر می‌کند.
