چگونه مقامات جهان را مقابل دوربین تلویزیون و رسانه‌های ایران بنشانیم؟
در گفت‌وگو با محمد دلاوری به بحث گذاشته شد
محمد دلاوری ـ خبرنگار و مجری صداوسیما ـ تولید و پخش گفت‌وگوهای چالشی با حضور شخصیت‌های سیاسی جهان مقابل دوربین‌های رسانه‌های ایران را منوط به ساخت برنامه‌هایی مستمر با اعتبار و نام‌آشنایی جهانی دانست.
در روزهای اخیر مسعود پزشکیان ـ رییس‌جمهور کشورمان ـ در گفت‌وگویی با تاکر کارلسون، خبرنگار آمریکایی شرکت کرد و مواضع کشورمان درخصوص همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، جنگ اخیر با رژیم صهیونیستی و شرایط ایران برای از سرگیری احتمال مذاکرات با آمریکا را تشریح کرد؛ اتفاقی که پیشتر درخصوص دیگر مقامات کشورمان در این سطح را شاهد بوده‌ایم. اما پرسشی که در این میان از منظر رسانه‌ای مطرح می‌شود، چگونگی دست‌یابی به تولید و پخش برنامه‌هایی در این سطح در رسانه‌های ایرانی است.
محمد دلاوری ـ مجری صداوسیما ـ که تلاش‌هایی در این زمینه انجام داده است، در گفت‌وگویی با ایسنا به تحلیل ویژگی‌های مجری توانمند برای گفت‌وگوهای چالشی با سران جهان پرداخت و فقدان مستمر چنین برنامه‌هایی در ایران را نقد کرد.
وی با اشاره به تجربیات خود در مصاحبه با مقامات خارجی، برطرف کردن این غیبت را به‌ویژه در شرایط کنونی، نیازمند نمایش توانمندی‌های ملی برای چالشی اساسی خواند.
برنامه‌ای که بخواهد رؤسای جمهور را دعوت کند، باید اعتبار جهانی داشته باشد
او درباره فقدان چنین برنامه‌هایی در صداوسیما و دیگر رسانه‌های ایران معتقد است: هر برنامه‌ای برای ریشه‌دار شدن و موفقیت، نیازمند فعالیت مستمر سالیان است. برنامه‌ای که بخواهد رؤسای جمهور یا مقامات عالی را دعوت کند، باید اعتبار و نام‌آشنایی جهانی داشته باشد تا مخاطبانش به او اعتماد کنند. ما تاکنون چنین زیرساختی نداشتیم؛ برنامه‌هایمان عمر کوتاه، اعتبار ناکافی و سرمایه‌گذاری محدود دارند. مانند چراغی هستند که خاموش و روشن می‌شوند.
دلاوری در ادامه با ذکر مثالی بیان می‌کند: در حوزهٔ سرگرمی، برنامه‌ای مثل «خندوانه» سال‌ها زمان برد تا به بار بنشیند و به‌راحتی بتواند مهمان‌های سرشناس دعوت کند. اگر این روند تداوم یابد، حتی می‌توان نسخه‌های بین‌المللی تولید کرد. این قاعده در همه‌جای جهان جاری است، هیچ تولیدکنندهٔ بزرگی از روز اول مورد پذیرش بازار نیست. متأسفانه در رسانهٔ ایران معمولاً زمانی به فکر ساخت محصول می‌افتیم که به‌طور اضطراری به آن نیاز داریم، درحالی‌که نهاد رسانه‌ای آنقدر قوی نیست که توان تحمل تندبادها را داشته باشد.
رهبران سیاسی با مجری‌های گمنام مصاحبه نمی‌کنند
دلاوری با اعتقاد بر اینکه مجری در بستر یک برنامهٔ قدرتمند شکل می‌گیرد، تصریح می‌کند: ابتدا باید برنامه‌ای ایجاد می‌شود، سپس مجری در طول زمان با اجرای مستمر، اعتبار و شبکه ارتباطی می‌سازد. با سفارت‌ها آشنا می‌شود، انگیزهٔ تقویت زبان خارجی یا سفر به کشورهای مختلف پیدا می‌کند و شهرت بین‌المللی کسب می‌کند. رهبران سیاسی با مجری‌های گمنام مصاحبه نمی‌کنند و این خیلی طبیعی است. یادگیری مصاحبه سخت است؛ یک بخش از آن آموزش است و بخش دیگر در عمل اتفاق می‌افتد. شما این کار را در درازمدت انجام می دهید و بعد آزموده می‌شوید. همهٔ این‌ها نیازمند سرمایه‌گذاری مادی و معنوی است.
او درباره نقش صداوسیما در این زمینه و موانع ساختاری تولید چنین برنامه‌هایی، می‌گوید: هر رشته‌ای امکانات خاص خود را می‌طلبد. برنامه‌های گفت‌وگومحور به‌دلیل ماهیت فصلی، کمتر حامی مالی جذب می‌کنند. حامیان ترجیح می‌دهند پشت برنامه‌های سرگرمی با بینندهٔ دائمی بایستند تا برنامه‌های سیاسی پُرریسک. این عوامل باعث می‌شود کشت‌زاری ایجاد نشود تا محصولی برداشت شود.
نمونه‌ای مانند مصاحبهٔ خبرنگار ایرانی با گورباچف مستمر نبود
این مجری درباره تجربهٔ شخصی خود در زمینه گفت‌وگو با مقامات بین‌المللی و ضرورت برنامه‌ریزی بلندمدت چنین ساختارهایی توضیح می‌دهد: در سفرهای خارجی‌ام تلاش می‌کردم با شخصیت‌های مهم گفت‌وگو کنم. این حوزه جذاب اما دشوار است و دسترسی به آن سهل‌الوصول نیست. نمونه‌های گذشته مانند مصاحبهٔ خبرنگار ایرانی با گورباچف یا فعالیت‌های مرتضی غرقی نیز جدی و مستمر نبوده‌اند.
دلاوری درباره مطالب اخیر مطرح شده درباره درخواست مصاحبه یکی از مجری‌های سابق صداوسیما با ترامپ، می‌گوید: حتی پیشنهاد مجری‌ای مثل رضا رشیدپور برای مصاحبه با ترامپ، بدون پشتوانهٔ شهرت بین‌المللی، شانسی اندک دارد. این اقدام کار خوبی است، تلاششان را می‌کنند، شاید هم اتفاق بیفتد. اما در حالت مرسوم، رهبران جهانی ابتدا اعتبار مجری را می‌سنجند. اینگونه نیست که ناگهانی درخواست بدهیم و ناگهانی پذیرفته شویم. مدلش اینطور است که یک نفر شهرت پیدا می‌کند، مقامات جهان میزان اعتبارش را می‌سنجند و تمایل پیدا می‌کنند در برنامه اش شرکت کنند، حوزه‌های دیگر هم همین طور است. مثلا در حوزه اقتصادی شخصیت‌های مهم اقتصادی نگاه می‌کنند این مجری چند سال است که مجری است، چقدر توان اجرا دارد و چقدر اعتبار دارد و در نهایت دست به انتخاب می‌زنند. در مورد رهبران سیاسی به مراتب این موضوع حساس‌تر و سخت‌تر و مهم‌تر است و امیدوارم این اتفاق بیفتد.
در لحظات اضطرار تازه به فکر ساخت ویژه‌نامه نیفتیم
دلاوری در پایان برای مرسوم شدن چنین ساختارهایی در تلویزیون و بین رسانه‌ها پیشنهاد می‌دهد: برای لحظات اضطرار از پیش برنامه‌ریزی کنید. باید در حوزه‌های کلیدی، برنامه‌های معتبر و قدرتمند داشته باشیم تا در زمان نیاز، از آن‌ها بهره ببریم. متأسفانه حتی در حوزه‌های کوچک هم تفکر بلندمدت وجود ندارد. موفقیت تنها با حوصله و برنامه‌ریزی درازمدت ممکن است.
منبع: ایسنا
