روایتی سوررئالیستی از سوگ و سکوت؛ اینجا همه عزادارند

شروین صادقی کارگردان نمایش «انسان روح است نه جسد» که این شب‌ها در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه رفته است درباره موضوع این نمایش توضیح داد: ایده کلی «انسان روح است نه جسد» درباره یک مبحث روانشناسی به نام «سوگ» است. سوگ زمانی رخ می‌دهد که کسی یا چیزی مانند انسانی عزیز یا شغلی را از دست می‌دهیم. پس از آن باید از مرحله سوگ عبور کنیم تا بتوانیم به زندگی بازگردیم. شخصیت‌های این نمایش نتوانسته‌اند از سوگ گذر کنند و هنوز مشغول عزاداری هستند. در کنار این موضوع اصلی سعی کرده‌ایم تا به مباحث زنان و چالش‌های اجتماعی نیز بپردازیم. این دغدغه اجتماعی چیزی است که در جامعه وجود دارد و هر انسان دغدغه‌مندی درگیر آن است. وقتی تصمیم گرفتیم تا به مساله سوگ بپردازیم ترجیح دادیم تا مسائل اجتماعی را نیز در آن دخیل کنیم؛ مسائلی چون زیبایی‌ای که در اثر اسیدپاشی از بین می‌رود، از دست دادن فرزند و دزدی و بیمار پدوفیل.

استفاده از فرم و طراحی لباس برای انتقال مضامین و احساسات

وی در رابطه با ویژگی‌های اجرایی این نمایش عنوان کرد: علاقه من به سبک سوررئال است. در این سبک می‌توان از حرکات فرم استفاده کرد و من نیز بیشتر تمایل دارم تا در کارهایم از طریق حرکات فرم و کرئوگرافی مضامین و احساسات را منتقل کنم و به سمت سوررئالیسم پیش بروم. با کمک احسان صفانژاد و محمدرضا باهوش سعی کردیم تعاملی به وجود بیاوریم تا بازیگران و گروه فرم نیز بتوانند با یکدیگر تعامل داشته باشند. برخی تمرین‌ها جدا بود و در نهایت تلاش کردیم تا کار را به شکل یکدست انجام دهیم.

صادقی در رابطه با طراحی لباس خاص این نمایش بیان کرد: فاطمه مستفیدی که طراحی لباس این نمایش را بر عهده داشت در طراحی لباس شخصیت‌های کیومرث، رزیتا و آیدا از ایده‌ای متفاوت بهره گرفت و از المان‌های خود نمایش استفاده کرد. تکه فرش‌های پاره شده لباس کیومرث نشانگر محل کار او و سیاهی فرش در حوالی قلبش و پارگی آن نشان‌دهنده نارضایتی او از زندگی و شغلش است. روی لباس آیدا نیز خرده‌ریزهای آینه شکسته قرار دارد، آینه‌ای که حالا آیدا از نگاه کردن به آن بیزار است.

چالش انتقال مفهوم در کارهای پست مدرن و سوررئال

کارگردان نمایش «انسان روح است نه جسد» ادامه داد: فضای نمایش ما، آنگونه که برخی امروز از این کلمه استفاده می‌کنند «دارک» است. من باور دارم که زندگی 2 روی یک سکه است. خنده و شادی یک روی آن است و غم و ناراحتی روی دیگر. گاهی به تماشای کاری می‌نشینیم و می‌خندیم و گاهی هم می‌توانیم گریه کنیم تا خالی شویم. معمولاً کارهای اینچنینی که سوررئال و پست مدرن هستند دشواری‌های زیادی را ایجاد می‌کنند تا بتوانیم مفهوم مورد نظر خود را منتقل کنیم. به همین دلیل یک قسمت راوی نیز به نمایش اضافه کردم تا اگر هم تماشاگر متوجه برخی قسمت‌ها نشد، او بتواند برای مخاطب توضیح بدهد و اینچنین مخاطب با دیالوگ‌های او درگیر شود.

به گزارش مهر، صادقی در پایان با اشاره به چالش‌های اقتصادی امروز تئاتر گفت: از نظر مالی با چالش‌های بسیاری مواجه شدیم خصوصاً که من خودم تهیه‌کننده کار بودم و هزینه‌های بالای پلاتو، دکور و لباس بسیار زیاد بود. خوشبختانه سالن هزینه زیادی نداشت و با لطف داوود نامور اوضاع بهتر شد. هزینه کار خیلی زیاد بود و نزدیک به یک میلیارد تومان شد. به هر حال هرچیزی که گران می‌شود تاثیرش را در جاهای دیگر نیز می‌گذارد. متأسفانه هرچقدر هم که بخواهیم فروش داشته باشیم باز هم هزینه‌ها کاملاً جبران نمی‌شود. تئاتر کار کردن تنها به واسطه عشق و علاقه شکل می گیرد. خوب است که مردم به سمت کارهای کمدی می‌روند ولی چه بهتر که به سوی این دست کارها هم بروند و آنها را تماشا کنند. در این کارها صحبت‌هایی مطرح می‌شود که شاید تا آن لحظه هنوز درگیر آن نشده باشند.

نمایش «انسان روح است نه جسد» از ۲۹ مهر تا اول آذر هرشب ساعت ۱۸ در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه می‌رود.

جعفر آقاجانلو، شیوا جوانمرد، شروین صادقی، یونس میرزابیگی، غزال زینالی، سجاد طاهری، بیتا گرمابی، سعید زارع، پردیس خراسانی، شقایق بروجی، زهرا عدالتی، امیرحسین بیرامی، نوشین آقایانی، فربد ثابتی، یکتا نجاتیان و دوریس فلاح در این نمایش به ایفای نقش پرداخته‌اند.

در خلاصه داستان این نمایش آمده است: این نمایش در سوگ سایه‌ها دعوتی است به سفری در دل تاریکی، جایی که انسان‌ها در مرز میان بودن و نبودن معلق‌اند. هر شخصیت، با قصه‌ای ناگفته در صحنه حضور دارد؛ قصه‌هایی از فقدان، سکوت، هویت، و تاریکی.

عکس‌ها از فاطمه اکبری است.