تلویزیون و سینما یک بزرگداشت به رضا رویگری بدهکار است
اظهارات اخیر رضا رویگری بار دیگر نگاهها را به وضعیت پیشکسوتان هنر معطوف کرده است؛ هنرمندی که با نقشآفرینی در عقابها و مختارنامه بخشی از حافظه تصویری چند نسل را شکل داده است، اما امروز از کمتوجهی و نبود فرصت برای ادامه فعالیت حرفهای گلایه دارد.
اظهارات اخیر رضا رویگری، بازیگر باسابقه سینما و تلویزیون، بار دیگر موضوع توجه به پیشکسوتان عرصه هنر را به صدر بحثهای فرهنگی بازگردانده است. این بازیگر شناختهشده که با نقشآفرینی در آثار ماندگاری چون «عقابها» و «مختارنامه» در حافظه مخاطبان ایرانی ثبت شده، در سخنانی صریح از احساس تنهایی و کمتوجهی گلایه کرده و خواستار حضور فعالتر در عرصه بازیگری شده است.
رویگری که این روزها با حضور در سریال «شغال» شبکه نمایش خانگی بار دیگر مقابل دوربین رفته است، همچنان خود را آماده کار میداند؛ موضوعی که نشان میدهد مسئله، ناتوانی یا کنارهگیری او از هنر نیست، بلکه نبود فرصت و دعوت برای بهکارگیری تجربههای یک پیشکسوت است.
مروری بر کارنامه رضا رویگری نشان میدهد او از جمله بازیگرانی است که در مقاطع مهمی از تاریخ سینما و تلویزیون ایران نقشآفرینی کرده است. حضور در فیلم «عقابها» بهعنوان یکی از آثار شاخص سینمای دفاع مقدس، ایفای نقش در سریالهای تاریخی و مذهبی و بهویژه شخصیت «کیان» در سریال «مختارنامه»، جایگاه او را بهعنوان بازیگری تأثیرگذار تثبیت کرده است، این نقشها صرفاً کارنامهای شخصی نیستند، بلکه بخشی از خاطره جمعی مخاطبان تلویزیون بهشمار میآیند.
با این حال، اظهارات اخیر این بازیگر باسابقه، بار دیگر این پرسش را مطرح میکند که نهادهای فرهنگی تا چهاندازه در عمل به موضوع تکریم و حمایت از پیشکسوتان توجه دارند. در سالهای گذشته بارها بر لزوم احترام به هنرمندان قدیمی تأکید شده است، اما این احترام زمانی معنا پیدا میکند که در قالب اقدامات عملی، از جمله دعوت به کار، حمایت حرفهای و برگزاری آیینهای رسمی تجلیل، نمود پیدا کند.
صداوسیما بهعنوان رسانهای که بخش مهمی از شهرت و محبوبیت رضا رویگری در آن شکل گرفته است، میتواند نقش پررنگی در این زمینه ایفا کند. برگزاری مراسم بزرگداشت تلویزیونی، نهتنها فرصتی برای قدردانی از یک هنرمند باسابقه است، بلکه پیامی روشن به جامعه هنری درباره اهمیت حفظ شأن پیشکسوتان ارسال میکند.
به گزارش تسنیم، کنار رسانه ملی، جشنواره فیلم فجر نیز میتواند بستری مناسب برای این تجلیل باشد. اختصاص بخشهایی از مراسم افتتاحیه یا اختتامیه این رویداد به بزرگداشت رضا رویگری، اقدامی فرهنگی و نمادین خواهد بود که با جایگاه این جشنواره همخوانی دارد.
در شرایطی که بسیاری از هنرمندان پیشکسوت، سرمایههای فرهنگی کشور محسوب میشوند، بیتوجهی به آنان میتواند به تضعیف حافظه تاریخی هنر منجر شود. رضا رویگری، تنها یک بازیگر نیست؛ او نماینده نسلی از هنرمندان است که در بزنگاههای مهم فرهنگی و تاریخی، نقشآفرینی کردهاند.
بهنظر میرسد امروز، بیش از هر زمان دیگری، ضرورت دارد نهادهای مسئول با نگاهی مسئولانهتر به وضعیت پیشکسوتان بنگرند. برگزاری یک بزرگداشت رسمی برای رضا رویگری، میتواند گامی مؤثر در این مسیر باشد؛ گامی که اگر بهموقع برداشته نشود، شاید فردا تنها جای خود را به حسرت بدهد.
