رئیس کمیته صلیب سرخ می‌گفت ابوترابی من را یاد مسیح می‌اندازد
بیژن کیانی از رزمندگان و آزادگان دفاع مقدس می‌گوید رفتار شهید ابوترابی در اردوگاه‌های اسارت طوری بود که حتی رئیس کمیته صلیب سرخ می‌گفت ایشان من را یاد حضرت مسیح می‌انداخت.
تقریظ رهبر انقلاب بر کتاب «پاسیاد پسر خاک» روز جمعه در مراسمی در شهر قزوین رونمایی شد. بیژن کیانی از همراهان و هم‌بندان شهید ابوترابی در ایام اسارت، درباره این شهید گفت: آقای ابوترابی تأثیرگذاری زیادی در جریان مقاومت رزمندگان اسیر داشت. ایشان در طول ده سالی که در زندان‌های صدام بود، گره‌های زیادی را از مسائل اسرا باز کرد که اگر نبودند ممکن نمی‌شد.
پیش از مرحوم ابوترابی اردوگاه اسرا پر از تنش و شکنجه بود
کیانی ادامه داد: ما گاهی به شوخی به برخی از دوستان می‌گفتیم قرار نبود آقای ابوترابی اسیر شود ولی خدا به خاطر سابقه و تأثیری که می‌توانست بر زندگی اسرا داشته باشند، ایشان را به اردوگاه‌های اسارت آورد و در کنار اسرا نشاند. اگر حضور ایشان نبود، روند زندگی و سرنوشت خیلی از افراد به سمت و سوی دیگری می‌رفت. ایشان آمد تا این مأموریت را به نیکوترین شکل ممکن انجام دهد. تا قبل از اینکه آقای ابوترابی از انفرادی رها شوند که داستان رهایی ایشان هم داستان جالبی است و بعید نبود مثل شهید تندگویان به دست بعثی‌ها به شهادت برسند، شرایط زندان‌ها و اردوگاه‌ها بسیار دشوار و پرتنش بود.
وی افزود: در سال‌ها و ماه‌های اول اسارت، اسرا به دلیل روحیه‌ای که داشتند و عمدتاً هم جوان و انقلابی بودند، بنای هیچ سازشی با بعثی‌ها نداشتند. رزمندگان ما به خاطر تجاوز دشمن به خاک کشور و شهادت هم‌وطنان‌مان، از رژیم بعث عراق عصبانیت زیادی داشتند و در اردوگاه‌ها هم تنها به فکر مبارزه بودند، نه سازش. یعنی حتی در مواردی که قانون بعثی‌ها به نفع‌شان بود، حاضر نبودند زیر بار بروند و آن را قبول کنند. به این معتقد بودند که نباید هیچ همراهی و سازش و تعاملی با بعثی‌ها داشته باشیم. خب این رفتار می‌تواند برای یک مقطع کوتاه پاسخگو باشد ولی به دلیل زندگی طولانی‌مدت اسرا که تا نزدیک ده سال هم طول کشید، این تنش‌ها به نفع رزمندگان اسیر نبود. بنابراین محیط باید به گونه‌ای طراحی و فراهم می‌شد که حداقل یک آرامش نسبی برقرار شود و این افراد بتوانند از فرصت اسارت استفاده کنند.
ابوترابی معتقد بود اسرا ذخیره‌های کشور هستند و باید سالم به کشور برگردند
کیانی با اشاره به نقش شهید ابوترابی در سامان دادن به مسائل اسرا در اردوگاه‌های اسارت، گفت: هنر آقای ابوترابی این بود که توانست هم بعثی‌ها را مجاب کند و هم رزمندگان اسیر را همراه کند و آرامشی برای آنها به وجود بیاورد. آن فضای بگیر و ببند و شکنجه که تا قبل از آقای ابوترابی دیده می‌شد و زندان‌های انفرادی از اسرا پر می‌شدند، با حضور آقای ابوترابی کمتر شد و کمی آرامش حکم‌فرما شد. ایشان برنامه‌هایش را برای طول اسارت اعلام کرد و تمام اسرا با این برنامه‌ها همراهی می‌کردند. آقای ابوترابی معتقد نبود که شما از مبانی اعتقادی‌تان عقب‌نشینی کنید یا از ارزش‌ها فاصله بگیرید؛ برعکس، خیلی هم به پایبندی روی این ارزش‌ها تأکید داشت. منتها ایشان می‌گفت دشمن همین را می‌خواهد که شما به سمت تنش بروید. دشمن فضا را پرتنش می‌کند و به سمت درگیری و بگیر و ببند می‌رود و شما دیگر نمی‌توانید از این فضا استفاده کنید. همچنین ایشان معتقد بودند که اسرا ذخیره‌های کشور هستند و باید سالم به کشور برگردند.
وی ادامه داد: مثل پیامبران که هرجا وارد شدند برای جامعه انسانی مظهر برکت و رحمت بودند، آقای ابوترابی هم لحظه لحظه زندگی‌اش رحمت و برکت بود. مثل یک باران بهاری، وقتی که وارد می‌شد، شور و نشاط و امید و سرزندگی را با خودش می‌آورد. ایشان به دلیل تجربه‌ای که از زندان‌های شاه داشت، توانست در اردوگاه‌ها هم با سلایق و گروه‌های مختلف همراهی کند. آن تجربه کمک کرد بتواند در جامعه اسرا که همه همگون نبودند و از جهت اعتقادی و سیاسی و فرهنگی با هم تفاوت‌هایی داشتند، همدلی ایجاد کند. شهید ابوترابی با اتکا به آن تجربه توانست اسرا را کنار هم حفظ کند و وحدتی را که نیاز اسرا بود، به وجود آورد. کسی که گرایش سلطنت‌طلبی داشت در چهارچوب این وحدت حضور داشت، تا آن کسی که از بن دندان به مبانی انقلاب اسلامی اعتقاد داشت. همه افراد را در ذیل این وحدت کنار هم قرار داد و برای اوقات اسرا برنامه‌ریزی کرد. این برنامه‌ریزی نانوشته‌ای که به مسائل آموزشی و بهداشتی و خدمت به هم‌بندان و ورزش و تحرک و… می‌پرداخت، حتی زمانی که از پیش ما رفتند ادامه پیدا کرد. یعنی همچنان بعد از سه سال که ایشان اردوگاه ما را ترک کردند، برنامه‌های ایشان بدون حضور خود آقای ابوترابی اجرا می‌شد. آقای ابوترابی از زندان ما رفت ولی روحش بر زندگی ما حاکم بود. یعنی این تأثیرگذاری طوری نبود که منحصر به حضور ایشان وابسته باشد، بلکه پس از رفتن ایشان هم ادامه داشت. آقای ابوترابی نسلی از افراد مستعد رهبری را تربیت کرد که هرجایی رفتند، مثل آقای ابوترابی رفتار کردند؛ حتی بعد از اسارت. من فکر می‌کنم هرجایی که این افراد حضور داشتند منشأ خدمت و برکات زیادی بودند.
بیشترین ارتباط شهید ابوترابی با جوان‌ها بود
کیانی افزود: شهید ابوترابی چهره برجسته‌ای بود که همه طیف‌ها قبولش داشتند؛ از ملی‌گراها و مذهبی‌ها بگیرید تا سلطنت‌طلب‌ها و دیگر جریانات. خیلی از کسانی که اهل نماز و روزه نبودند با دیدن رفتارهای ایشان به جرگه متدینین پیوستند. عراقی‌ها هم هر وقت احساس می‌کردند یک زندان ممکن است به سمت شورش کشیده شود، ایشان را می‌بردند و آنجا را آرام می‌کردند. این تأثیرگذاری حتی روی نیروهای صلیب سرخ هم بود. یعنی ایشان هم روی ایرانی‌ها اثر می‌گذاشت، هم روی عراقی‌ها و هم روی نیروهای صلیب سرخ. با جلساتی که با آنها داشت، آنها را درباره نحوه برخورد با اسرای ایرانی توجیه می‌کرد. به گونه‌ای بود که رئیس کمیته صلیب سرخ که سال‌ها از زندان ما بازدید می‌کرد، بعد از ارتحال شهید ابوترابی گفته بود وقتی که من به کلیسا می‌روم و تمثال حضرت مسیح را می‌بینم، ناخودآگاه به یاد آقای ابوترابی می‌افتم. یعنی کسی که با ما هیچ سنخیت فرهنگی و پیوستگی جغرافیایی نداشته است و مال یک قاره و فرهنگ و دین دیگر بوده است، ناخودآگاه چنین تصویری از آقای ابوترابی در ذهن دارد و او را همچون یک پیامبر تداعی می‌کند.
کیانی با اشاره به تقریظ مقام معظم رهبری بر این کتاب، گفت: به طور قطع و یقین تقریظ رهبر انقلاب بر این کتاب کمک می‌کند کتاب بیشتر دیده شود. البته رهبر انقلاب در دوران مبارزه هم ایشان را می‌شناختند و با هم مرتبط بودند ولی این بُعد از زندگی ایشان که ده سال در خارج از ایران رقم خورده، پنهان مانده است. این کتاب و برخی کتاب‌های دیگر درباره مرحوم ابوترابی مثل نورافکنی است که آن بُعد پنهان را آشکار می‌کند. در شرایط فعلی معرفی چنین شخصیت‌هایی از جامعه روحانیت، برای نسل جوان تأثیر خواهد داشت. چون بیشترین ارتباط آقای ابوترابی در آن زمان با همین نسل جوان بود. اکثر اسرا هم نوجوان و جوان بودند؛ یعنی سنین هجده سال تا زیر سی سال. امیدوارم با توجه به این کتاب، شخصیت مرحوم ابوترابی برای نسل جوان بیشتر شناخته شود.
منبع: مهر
