نود درصد قسمت دوم قورباغه از اساس اشتباه است؛ اضافه است و بی‌معنی. فکر کنید برای دادن یک خط بک‌گراند به شخصیت محمدزاده قرار است نیم ساعت، داستان یکی از نوچه‌هایش را ببینیم که پنج دقیقه‌اش مربوط به کارکتر اصلی ماست. به صد و یک روش بهتر می‌شد بدون اضافه گویی همین اطلاعات بدردنخور و غیر منطقی را تحویل مخاطب داد.
جواد کتابی «Tenet» کریستوفر نولان را باید روی پرده دید. اثری خوش ساخت که البته ۲۰۰ میلیون دلار هم هزینه روی دست سازندگانش گذاشته است. «Tenet» اما فقط خوش ساخت است؛ شاید بتوان آن را ادای دین نولان به مجموعه‌ی مورد علاقه‌اش جیمز باند دانست. فیلمهای جیمزباندی از اساس قصه‌محور نیستند؛ حادثه محورند. شخصی مامور […]
محمدحسین آشنا «روح» را به جرأت می‌توانم یکی از معناگراترین فیلمهای عامه‌پسندی که تا کنون دیده‌ام بنامم. الهیات و هستی‌شناسی فیلم به شدت غافلگیرکننده است. کمپانی دیزنی با تولید آثاری همچون «درون و بیرون»، «کوکو» و حالا «روح» نشان می‌دهد که درباره قابلیت‌های منحصر بفرد بیانی «انیمیشن» به یک دستاورد بزرگ رسیده است. اقتضائات و […]
سمانه صالح طبری مینی‌سریال ” خانم آمریکا ” و اصطلاحا ” خانم آمریکایی “به کارگردانی رایان فلک و آنا بودن، درباره کشمش‌های سیاسی زنان در طول تاریخ برای به تصویب رساندن متمم حقوق برابر است و به معرفی دو طیف تاثیرگذار بر این متمم ( محافظه‌کار به رهبری فیلیس شلفلی و فمینیست) می‌پردازد، که در […]
هانیه علی نژاد شطرنج همواره نماد ذکاوت و هوش است و اساسا یک ورزش ذهنی و فکری به شمار می‌رود. ورود بانوان به این عرصه به نوعی موضع قدرت و جسارت برایشان ایجاد میکند. گامبی وزیر یا ملکه شطرنج، سریال جدید نتفلیکس، بر اساس اقتباسی از رمان والتر تویس، روایتگر گذار یک دختر از زندگی […]
شخصیت «بت» نمادی است از توان صعود در نظام اجتماعی در عصر طلایی دهه ۶۰ آمریکا به مدد توان فردی و هوش شخصی به رغم تمام محدودیت‌ها و مشکلات که در هالیوود بدل به فرمولی اثرگذار، موثر و تکرار پذیر شده است.
اولین ساخته ی این کارگردان اسپانیایی اساسش بر بیان استعاره ای از جهان پیرامون است که یادآور نوع روایتگریِ فیلمهای موفق بسیاری در تاریخ سینماست از متاخرین میتوان به آثار نولان و آرنوفسکی اشاره کرد و در بین کارگردانان برجسته قرن۲۰ به برگمان و کوبریک،اما در پلتفرم این نمادها و مفاهیم استعاره ای آنقدر روشن و بدون ظرافت انتخاب شده اند که به نظر میرسد کارگردان آشنایی کافی برای کار کردن در این مدیوم را ندارد؛ شاید به این خاطر که نوع نگاه کارگردان، یک دریچه سینمایی نیست و صرفا تمثیل و استعاره است از زندگی اجتماعی و فیلم بر چند گزاره و مفهوم جامعه شناسی، روانشناسی و فلسفی بدون هیچگونه قصه گویی خاصی خلق شده است.
علی جعفرآبادی «دوزیست» تصویر کاملی از آسیب‌های «سری‌کاری» و تولید انبوه در سینما، و ماحصل کار فیلمسازی است که انگار ذات و ماهیت «فیلم ساختن» برایش از «چه» ساختن و «چرا» ساختن مهمتر است. برزو نیک‌نژاد یکی از فیلمسازانی است که در سالهای اخیر به «سری کاری» افتاده و در کوچ مدام از سینما به […]
امیر ابیلی «درخت گردو» روضه است. روضه‌ی مظلومیت کردها در ماجرای شیمیایی سردشت. اینجا از فیلمنامه‌ی سینمایی خبری نیست. نباید منتظر اوج و فرود و کشمکش و نقطه عطف و…. باشید. «درخت گردو» فقط شرح مصیبت است. به قول هیئتی‌ها «روضه باز» هم هست. پرجزئیات و دقیق. در نمایش این مظلومیت هیچ ایرادی هم نیست. […]
ملکان در انتخاب موضوع هم باهوش است. او در «روز صفر» هم مثل «ویلایی‌ها» و «تنگه‌ی ابوقریب» و «غلامرضا تختی» به سراغ موضوعی رفته که بیشترین وفاق عمومی درباره‌ی آن وجود دارد و اصل آن چندان مورد مناقشه‌های جناحی و سیاسی نیست. شاید عدم حضور نشانه‌های دین‌دارانه در شخصیت قهرمان داستان او و سکانس کاریکاتوری مصاحبه‌ی جوانک مسئول هم در راستای همین هوشمندی او باشد؛ اما هر چه هست، «روز صفر» فیلمی است که میتوان آن را به همه‌ی مخاطبان ایرانی پیشنهاد داد و مطمئن بود که آن‌ها پس از دیدن فیلم، حس خوبی به کشور خود خواهند داشت.
آرش فهیم هنر هفتم، ابتدا و قبل از هر چیزی اسباب حیرت است و سعید ملکان، با درک دقیق و عمیق این مهم، مهمترین فیلم سی و هشتمین دوره جشنواره فجر را آفریده است. «روز صفر» در میانه فیلمهای اغلب سرد و زیر صفر، حرارت را نزدیک به صد می‌رساند. «روز صفر» فیلمی است که […]
داوود مرادیان «تومان» ساخته مرتضی فرشباف از آن دست فیلم‌هایی است که با شروع تیتراژ به تو می‌گوید مدعی فرمی غیر عرف برای روایت داستان خود است. قطع فیلم هم همین را می‌گوید. فیلم ظاهراً اسکوپ است اما هیچیک از آثار بصری لنزهای اسکوپ را در خود ندارد. از همین جا مشکلات یک فیلم بی‌مساله […]
«شنای پروانه» بیش از همه در میان آثار سالهای اخیر شاید یادآور «لاتاری» و اساسا سینمای مهدویان باشد. چه در خط اصلی داستان که یک انتقام ناموسی است و چه در نوع دکوپاژ و پلان‌بندی. این البته احتمالا از ریشه مستند مشترک مهدویان و کارت نشات می گیرد و نکته‌ی بسیار مثبتی هم هست. حالا ما به جز «موسی»(هادی حجازی‌فر) لاتاری، یک قهرمان جنوب‌شهری دوست‌داشتنی دیگر هم داریم؛ «حجت»(جواد عزتی) شنای پروانه که یک قهرمان بومی آشناست. یک فاعل مقتدر که راه صلاح را از میان قتل و خون و مواد می‌یابد. کاش سینماگران ایرانی بفهمند که حتی راه انتقاد واقعی از دل خلق «قهرمان» در دل شرایط معیوب می‌گذرد.
علی جعفرآبادی از همان زمانی که محمد کارت با فیلم «بچه خور» در جشنوراه فیلم کوتاه تهران حاضر شد و از مهمترین فیلم آن سالِ سینمای جوان رونمایی کرد، ردپای عشق او به سینما و اینکه جز عطش برای قصه گفتن، بهانه‌ی دیگری مسیرش را به سمت سینما کج نکرده، قابل تشخیص و ردیابی بود. […]
نسبی گرایی اخلاقی، مواجهه غیرواقعی، غیرکارکردی و کاریکاتوری با قانون، امنیت و نظم اجتماعی، در «شنای پروانه» نقد می شوند و‌مخاطب با شنیدن این پیام از نقش رستگار شده فیلم، تیتراژ را به تماشا می نشیند: سرنوشت هرکی دست خودشه!