یادداشت های تلگرامی

از کابوس تا حماسه /تقابل دو دیدگاه «مذاکره‌گرا» و «مبارزه‌جو»

هفت راه- آرش فهیم:  «ماجرای نیمروز» روایتی پرجوش و خروش از روزهایی کابوس‌وار است که با حماسه نجات مییابد. ساختار…

بیشتر بخوانید »

عاقبت پرگویی و آشفته‌گویی

هفت راه- آرش فهیم: هاتف علیمردانی جزو آن دسته از فیلمسازهایی است که طبع خود را در همه ژانرها و…

بیشتر بخوانید »

بازگشت یکه‌سوار

هفت راه- علی جعفرآبادی: فراری خواه ناخواه در دو سطح بررسی خواهد شد: اول به عنوان اثری مستقل؛ و مهم‌تر…

بیشتر بخوانید »

کشک بادمجان با اسطوخدوس!

هفت راه- محمدمهدی شیخ‌صراف: فیلم کرم پور ملغمه‌ای است مانند همین غذایی که اسمش را بردیم. یک اجرای تئاتری بین…

بیشتر بخوانید »

چرا فیلم می سازیم؟/ نیازی به فیلمساز شدن مدیران نیست!

هفت راه- محمد رضوانی‌پور: «ماجان» دارای اغلب استانداردهایی است که یک فیلم را تبدیل به گزینه‌ای مناسب برای پر کردن…

بیشتر بخوانید »

“سِفر بمباران” / “ویلایی ها”؛ اولین تجربه لذت بخش جشنواره سی و پنجم

هفت راه- علی جعفرآبادی: نوشته‌ی ابتدای فیلم، توصیف دقیقی از کلیت فیلمنامه است : “روایتی از صبوری همسران شهدا در…

بیشتر بخوانید »

دویدن با نفس عمیق در میدان مین

هفت راه- مسعود غزنچایی: فیلم “شماره 17 سهیلا”، فیلمی با بودجه کم و متکی بر شخصیت است، نه رویداد. با توجه…

بیشتر بخوانید »

بعضیا داغشو دوست دارن!

هفت راه- علی جعفرآبادی: تابستان داغ اگرچه فیلم اول درخشانی نیست، اما نمی‌توان از تلاش قابل توجه آن در جهت…

بیشتر بخوانید »

ساختار ناتمام، بدون روشنایی

هفت راه- آرش فهیم:  «چراغ های ناتمام» قرار بود یک فیلم عاشقانه دفاع مقدسی باشد. اما نه عشقی در آن…

بیشتر بخوانید »

در مذمت پنهان کردن اطلاعات!

هفت راه- محمد رضوانی‌پور: «اِؤ» بر پایه فرمولی ساده ساخته شده: مخفی کردن پر اهمیت‌ترین بخش درام از مخاطب و…

بیشتر بخوانید »
دکمه بازگشت به بالا