دغدغه‌های یک جوان دهه هفتادی/هاشم‌پور چطور سوار «پرواز ۱۷۵» شد
جوان‌ترین کارگردان جشنواره فیلم فجر معتقد است باید برای تاثیرگذاری بیشتر و بیان دغدغه‌هایمان درباره دوران دفاع مقدس به دنبال ارایه قالب های بدیع و خلاقانه باشیم.
محمدحسین حقیقت کارگردان فیلم سینمایی «پرواز ۱۷۵» را می‌توان جوان ترین کارگردان فیم اولی حاضر در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر دانست. حقیقت متولد ۱۳۷۶ است و با این فیلم سینمایی که در آخرین سانس از دومین روز اکران در خانه جشنواره به نمایش در می آید خودش را در معرض دید اهالی رسانه و منتقدان قرار می دهد.
این فیلم با سرمایه گذاری موسسه سینمایی «نگار فیلم تبیان» و به تهیه کنندگی سعید شرفی کیا در تهران، اهواز ، آبادان و اروند کنار به تولید رسیده است و چهره هایی چون جمشید هاشم پور، ثریا قاسمی، جعفر دهقان، رضا توکلی، مجید پتکی، اسماعیل خلج و اتابک نادری در آن به ایفای نقش پرداخته اند.
به بهانه نمایش فیلم در خانه جشنواره محمدحسین حقیقت در گفت‌وگو با خبرنگار مهر از فعالیت هایش پیش از ساخت این فیلم و چالش های تولید «پرواز ۱۷۵» به عنوان یک فیلم اولی گفت.
* از شما به عنوان جوان ترین کارگردان جشنواره فیلم فجر نام می برند لطفا کمی درباره فعالیت هایتان پیش از ساخت فیلم «پرواز ۱۷۵» توضیح دهید.
«پرواز ۱۷۵» اولین کار بلند سینمایی من است. قبل از آن دو سه کار کوتاه کارگردانی کردم که در برخی جشنواره ها حضور پیدا کرد. چند فعالیت در گروه کارگردانی به عنوان دستیار و در گروه برنامه ریزی هم به عنوان دستیار و هم به عنوان مدیر برنامه ریزی و همچنین در چند پروژه به عنوان سرپرست گروه کارگردانی حضور داشتم. در چند مستند نیز به عنوان دستیار و کارگردان فعالیت داشتم و خدا را شکر می‌کنم که توفیق داد «پرواز ۱۷۵» را به عنوان اولین کار سینمایی خودم بسازم.
*ایده شکل گیری فیلم از کجا شکل گرفت. به نظر می‌رسد نگاهی تمثیلی و سوررئال به موضوع دفاع مقدس و جانبازان داشته اید درباره این شیوه پرداخت کمی توضیح دهید.
کم و بیش حدود ۲ سال روی این فیلمنامه زمان گذاشته شد. در رابطه با اینکه قسمت‌های مختلفش چه گونه شکل بگیرد با گروه‌هایی که در این فیلم و فیلمنامه دخیل بودند، صحبت شد. دغدغه‌ها شنیده شد، سفرهای مختلفی رفتیم تا بتوانیم با دوستانی که داستان درباره زندگی آنها بود، صحبت کنیم و دغدغه ها را بشنویم. سعی کردیم دغدغه هایی را که شاید خیلی هایشان مهجور مانده و ما روزانه به راحتی از کنارشان عبور می‌کنیم در این فیلم مطرح کنیم. امیدوارم فیلم بتواند مخاطب خودش را پیدا کند و تاثیری را که گروه تولید قصد انتقالش را داشته روی مخاطب بگذارد.
نمی توانم بگویم که فیلم نگاه تمثیلی و سوررئال به موضوع دفاع مقدس و جانبازان عزیز دارد اما معتقدم عزیزانی که بازماندگان دفاع مقدس هستند و کسانی که عزیزانشان را از دست داده اند بعد از گذشت این همه سال همچنان با تبعات و برکات جنگ توامان سر و کار دارند. خانواده های شهدا نمی توانند شهادت عزیزانشان را فراموش کنند. جانبازان ما هم نمی توانند اتفاقات گذشته را به دست فراموشی بسپارند و روزانه خاطراتشان در جنگ را مرور می کنند اما جنس این مرور و یادآوری خاطرات ممکن است متفاوت از مردم عادی باشد. از این رو فیلم «پرواز ۱۷۵» به دلیل همین قالب و شیوه اجرایی در سینمای دفاع مقدس فیلم متفاوتی محسوب می شود ولی در نهایت نمی توان فیلم را اثری سوررئالیستی نامید.
*چطور برای اولین فیلم بلند سینمایی تان به سراغ موضوعی دفاع مقدسی رفتید؟
همیشه احساسم به دوران دفاع مقدس این بوده که نباید آن را بخشی از تاریخ بدانیم که سپری و تمام شده بلکه معتقدم این دوران تاریخ امروز ما و حتی تاریخ آینده را هم در بر می گیرد. در برهه ای از تاریخ، رشادت های هموطنان ما موجب تاریخ سازی شده است و من هم به عنوان جوانی که در این مملکت زندگی می کند نتوانستم از کنار این موضوع به راحتی عبور کنم. مسایل و دغدغه هایی که از زندگی جانبازان و خانواده شهدا در این فیلم مطرح می شود جزو دغدغه های من به عنوان یک جوان دهه هفتادی بوده و دوست نداشتم به این راحتی از کنارشان عبور کنم چون تصورم این است که کمتر به چنین مضامینی پرداخته شده است. امیدوارم این فیلم بتواند تاثیر خودش را بر مخاطب بگذارد و اگر جایی نیاز به تغییر و بازنگری در دیدگاه هایمان نسبت به این عزیزان وجود دارد، آن را تغییر دهیم.
*انتخاب بازیگران چطور انجام شد. حضور جمشید هاشم پور به عنوان یک هنرمند سخت گیر در این فیلم چالشی به همراه نداشت؟ چطور به شما اعتماد کرد؟
برای منِ محمدحسین حقیقت که کار اول سینمایی خودم را جلوی دوربین بردم و جوان‌ترین کارگردان این دوره از جشنواره فیلم فجر هستم به لطف خدا، حضور چهار نسل مختلف از بازیگران در این فیلم طبیعتاً افتخار بزرگی بود. در «پرواز ۱۷۵» توانستم هم با بازیگران کودک و نوجوان، هم با نسل جوان و میانسال و هم بزرگان سینما چون جمشید هاشم پور و ثریا قاسمی همکاری داشته باشم. حضور آقای هاشم پور برایم افتخار بزرگی است چون ایشان در انتخاب ها خیلی سخت گیر هستند و روی فیلمنامه و نقششان حساسیت بالایی دارند و همیشه دغدغه این را دارند که کار متفاوتی انجام دهند. وقتی آقای هاشم پور فیلمنامه را خواندند با اینکه ما نقش دیگری را برایشان در نظر گرفته بودیم خیلی مصر بودند که این نقش را بازی کنند و این نقش برایشان کار کرد متفاوتی داشت. معتقدم این نقش، یکی از نقش‌ها و کاراکترهای متفاوت استاد هاشم‌پور خواهد شد. گریم متفاوتی هم در این فیلم دارند که نسبت به نقش های دیگرشان متفاوت است.
بزرگان دیگری در این کار همراه ما بودند؛ ثریا قاسمی، جعفر دهقان، رضا توکلی اتابک نادری، مجید پتکی، یاسین مسعودی و استاد اسماعیل خلج و دوستانی دیگر که همگی کمک و همراهی کردند تا این فیلم به سرانجام برسد.
*پیش بینی تان از اکران فیلم و بازخورد مخاطبان در جشنواره چگونه است؟
همواره مطرح می شود که ما باید کار فرهنگی بکنیم اما من احساس می‌کنم کار فرهنگی اگر قرار است تاثیرگذار باشد باید در یک قالب بدیع و نو عرضه شود وگرنه ما با همان الگوها و قالب‌هایی که تا الان سپری کردیم نمی توانیم کار فرهنگی تاثیرگذاری ارایه دهیم. این خلاقیت و بدیع بودن در سینما و به خصوصی سینمای دفاع مقدس باید مورد توجه قرار گیرد و گرنه دیر یا زود مخاطبمان را از دست می دهیم. تلاش من این بوده که در فیلم «پرواز ۱۷۵» نیز یکی از موضوعات دفاع مقدس را در قالبی جدید و نو به مخاطب ارایه بدهم و یک داستان دلی را با هم پیش ببریم. در واقع می توان گفت مخاطبان اصلی این فیلم سینمایی مردم هستند و اگر قرار است کسی از کار ما حمایت کند مردم هستند. امیدوارم بتوانم جایزه اصلی ام را از مخاطبان بگیرم.
منبع: مهر
